Ετικέτα: Fidel Castro

Nikos Mottas: Thank You Compañero Fidel Castro!

fidel-castro-ruz-great-revolutionaryBy Nikos Mottas / In Defense of Communism.

«Rights are to be taken, 

not requested; seized, 

not begged for»

– Jose Marti.

After 25th November 2016 humanity is poorer. The international working class, the people who fiught for a better world, those who believe in a society without exploitation of man by man, are poorer. Along with the proud people of Cuba, the international communist movement mourns the biological death of one of the greatest, the most emblematic revolutionaries of contemporary History. The heart of the leader of the Cuban Revolution, Comandante Fidel Castro stopped beating, marking the biological end of a life of 90 years full of struggles and sacrifices for the ideals of Socialism-Communism, for a Cuba where the people will be the masters of their destiny.

The death of Fidel, as well as the biological deaths of other extraordinary revolutionaries and communists like Lenin, Stalin, Che, Ho Chi Minch, consists a motive for the evaluation of their revolutionary work and legacy. A work and a legacy which are key factors in the formation of the class conciousness of the working class.

Fidel approached Marxism-Leninism in practice. He was a communist in actions, not words.Comandante Fidel identified himself with revolutionary practice which is dialectically inter-connected with the Marxist revolutionary theory. Along with his comrades and the Cuban people he accomplished an extraordinary achievement- the first Socialist revolution in the history of the American continent. Comrade Castro and the Cuban Revolution proved that Imperialism is not undefeated and that the only real superpower is the people who resist, the people who fight against capitalist barbarity and open the road to socialist perspective.

Various imperialists, apologists of Capitalism, fascists and anticommunists are trying these days to vilify Fidel and his legacy. They have already failed. Because History- the only unmistakable judge- has absolved him. Fidel has been irreversibly and ultimately absolved by History. The achievements of the Cuban Revolution consist a solid proof of that.

Today, 57 years after the 1959 Revolution, the achievements of socialist construction in Cuba’s public sectors including Health, Education and Housing is much higher than in many capitalist countries in Latin America. The literacy rate is almost 98%, education is accessible to all citizens without exceptions while the Cuban national health system (free for all) is justifiably regarded one of the best in the world. Some indicative data speak by themselves:

  • In 2007, the average life expectancy rate in Cuba was 78.26 years, having increasing trend. For the same year, the rate in the US was 77.99 years. (World Bank).
  • In 2010, infant mortality rate in the island was 4.7 for ever 1000 births, less than any country in the whole continent, including the US.
  • During the last years, 1,390,000 patients from 32 countries had their vision improved or fully restored in 59 ophalmology centers operating under the support of the Cuban and Venezuelan governments.
  • The centralized, state control of economy has let Cuba to constantly develop the national health system, even after the collapse of the Soviet Union and the hardening of the US economic blockade. From 1990 to 2003, the number of doctors in Cuba increased by 76%, of dentists by 46% and nurses by 16%. During the same period, the population coverage of the social institution of «family doctor» was increased by 52.2%, touching a rate of 99.2% in 2003.
  • In November 2008, Cuba had more than 70,000 doctors. From them, approximately 17,600 were sent to 75 different countries in order to offer their services there. In 27 countries (including African countries such as Ghana, Botswana, Namimbia etc.) Cuba has supplied medical personnel which offers high quality services. In Timor Leste, for example, it is estimated that between 2003 and 2008, the Cuban medical mission saved 11,400 people contributing significantly to the fall of birth mortality rate.
  • The high solidarity feeling among Cuban people is undoubted. The first Cuban medical team was sent in 1960 to the then devastated by an earthquake Chile. From 1960 to 1980 the Cuban government immediately sent medical aid to 16 countries which had been facing natural disasters or conflicts. On August 2005, after the disastrous hurricane Katrina in the United States, the Castro government volunteered to sent a team of doctors to the state of Louisianna. The proposal was turned down by the Bush administration. During the same year, on October 2005, Cuba sent the largest number of specialized medical personnel (2,500 men and women) to Pakistan, shortly after the earthquake. Moreover, the Cuban government offered 1,000 scholarships to Pakistani students from poor families who desired to study medicine.

fidel-castro-speech-1Furthermore…

  • The 99.8% of Cubans over the age of 15 know how to read and write (UNESCO). That consists the highest rate of literacy in Latin America and one of the highest internationally.

  • During 2010, one million young Cubans were graduated from the country’s universities.

  • The role of woman in society is upgraded. Fourty-three percent (43%) of the seats at the country’s parliament are held by females, while 65% of the labor force in technical sectors are women.

  • Despite the relatively small size of the country (11 million), Cuba is a significant power in sports. For example, in the Pan-American Games of 2011 held in Mexico, the country was terminated second with 58 golden medals.

On the above we should add the fact that any citizen, indifferently of sex, race or ethnicity, can find a job, without facing the terrible situation of unemployment that bedevils many «developed» capitalist countries of the West.

The socialist construction in Cuba is not perfect- there are existing problems which constantly changing and the Revolution faces new challenges. However, we should ask ourselves: Under what conditions does Cuba and Cuban people try to live and develop the socialist system for more than four decades? The answer is clear. 

Since the triumph of the 1959 Revolution and until today, Imperialism- more specifically the U.S. imperialism- has not stopped to undermine the socialist construction in this small but proud island. The inhuman embargo (economic blockade) that has been imposed by the US government is an example of a multi-dimensional war that Imperialism has declared to Cuba. It is estimated that, in economic terms, 8 hours of economic blockade equals with 140 school buildings’ renovations. Three days of blockade equals with 100 tones of pharmaceutical material.

The war of Imperialism against the Castro government and the Cuban people became more relentless after the counter-revolutionary events of 1989-1991 in the Soviet Union and Eastern Europe. However, Cuba‘s Socialism managed not only to stay firm, but also to progress under especially adverse circumstances. That consists the unambiguous and undoubted vindication of Fidel Castro.

Every communist, every Marxist-Leninist, every honest fighter against capitalist exploitation and Imperialism, in every corner of the world, owes a massive “Gracias” to Comandante Fidel.

Thank You companero Fidel Castro! Thank you for your dedication to the ideals of Socialism-Communism. Thank you for all the unforgettable heroes who fought by your side- for Che, for Camilo, for Celia, for Raul and many others! Thank you for the proletarian internationalism which you and Cuba honoured in the best possible way! Thank you for your solidarity to the people of the world. Thank you for your extraordinary speeches which will continue to inspire a spirit of disobedience and rebellion against Imperialism. Thank you for the Revolution and the bread of the Cuban people who loved you like a father.

Thank You, Compañero Fidel, most of all, for the hope for a better world! Hasta La Victoria, Siempre Comandante!

28.11.2016.
 
*Nikos Mottas is the Editor-in-Chief of In Defense of Communism, a PhD candidate in Political Science, International Relations and Political History. 
fidel2bkentriki

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης Φιντέλ Κάστρο

kke-logoΣε ανακοίνωσή της για το θάνατο του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σημειώνει:

«Η ΚΕ του ΚΚΕ, με βαθιά θλίψη, αποχαιρετά μια θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, τον ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο.

Εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στον πρόεδρο της Κούβας Ραούλ Κάστρο, την ΚΕ του ΚΚ Κούβας και σε όλο τον κουβανικό λαό.

Ο Φιντέλ Κάστρο είχε γεννηθεί στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926 και είχε σπουδάσει νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Από φοιτητής συμμετείχε στο επαναστατικό κίνημα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα, που είχε την ανοιχτή στήριξη και των ΗΠΑ. 

Στις 26 Ιούλη του 1953, επικεφαλής ομάδας επαναστατών επιτέθηκε στους στρατώνες της Μονκάδα, με σκοπό να ξεσηκώσει το λαό του νησιού ενάντια στη δικτατορία. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο ίδιος μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνεται, όμως η 26η του Ιούλη σηματοδοτεί την απαρχή της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα. 

Μπροστά στους κατηγόρους του, στις 6 Οκτώβρη του 1953, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο λέει: «Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα ‘ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση.

Το 1955, στις 15 του Μάη, ο Κάστρο αποφυλακίστηκε και στις αρχές Ιούλη αναχώρησε για το Μεξικό, όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών, από τις τάξεις της οποίας βγήκαν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της Κουβανέζικης Επανάστασης, όπως ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέιδα και o Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. 

Οι επαναστάτες ξεκίνησαν το αντάρτικο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ο επαναστατικός στρατός που συγκροτήθηκε «ακούμπησε» στη συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία, που είχε ξεκινήσει το κίνημα της 26ης Ιούλη με επικεφαλής τον Φ. Παις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο που απαρτιζόταν από επαναστάτες φοιτητές. Βασίστηκε στη δράση των οργανωμένων δυνάμεων στις πόλεις, στην παράνομη δουλειά που ανέπτυσσαν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στην αγροτιά και τη νεολαία. Αυτή η προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχή έκβαση της επαναστατικής πάλης. Αυτές ήταν και οι κύριες δυνάμεις που προχώρησαν στην ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις, που οδήγησαν στην επανασύσταση του ΚΚ Κούβας το 1965. 

Την 1η Γενάρη του 1959 ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα, τον οποίο στήριζαν οι ΗΠΑ. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.

Δυο χρόνια και 4 μήνες μετά την Επανάσταση, ο κουβανικός λαός, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του και του ίδιου του Κάστρο, αναχαιτίζει στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, την εισβολή και απόβαση 1.400 μισθοφόρων που έστειλε η αμερικανική κυβέρνηση.

Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των μισθοφόρων της CIA), ο Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης. Για δεκαετίες ο Φιντέλ Κάστρο, από τη θέση του προέδρου της Κούβας και ως επικεφαλής του ΚΚ Κούβας, καθοδήγησε την πάλη του λαού της χώρας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στις δύσκολες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και περικύκλωσης και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες το 1989-1991. 

Ο Φιντέλ Κάστρο αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα στον κουβανικό λαό, στον αγώνα που δίνει και σήμερα ενάντια στο αμερικανικό εμπάργκο που συνεχίζεται και όλες τις προσπάθειες υπονόμευσης του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στις οποίες πρωτοστατούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.

Ο Φιντέλ Κάστρο θα ζει για πάντα στην ιστορική μνήμη και τη συλλογική συνείδηση των λαών όλου του κόσμου, των καταπιεσμένων στον αγώνα για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την τελική νίκη, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Hasta la victoria siempre!»

Πηγή: 902.gr.

Comité Central del KKE: Comunicado sobre el fallecimiento del líder de la revolución cubana, Fidel Castro.

fidel_castroEn su comunicado sobre el fallecimiento del líder de la revolución cubana, Fidel Castro, el Comité Central del KKE subraya:

«El Comité Central del KKE, con gran tristeza, se despide de la figura legendaria del movimiento comunista internacional, del líder de la revolución cubana, Fidel Castro.

Expresamos nuestras más sinceras condolencias al presidente de Cuba, Raúl Castro, al Comité Central del Partido Comunista de Cuba y a todo el pueblo cubano.

Fidel Castro nació en Birán de Cuba, el 13 de agosto de 1926 y estudio Derecho en la Universidad de la Habana. Como estudiante participó en el movimiento revolucionario contra la dictadura de Batista en Cuba, una dictadura que fue abiertamente apoyada por los EE.UU.

El 26 de julio de 1953, encabezó un grupo de revolucionarios que atacó los cuarteles militares de Moncada para levantar al pueblo de la isla contra la dictadura. El atentado fracasó y él y sus compañeros fueron detenidos, sin embargo el 26 de julio marcó el inicio del gran levantamiento popular contra el régimen dictatorial de Fulgencio Batista.

Frente a sus acusadores, el 6 de octubre de 1953, en el tribunal de Santiago de Cuba, Fidel Castro dijo:

«Sé que la cárcel será dura como no la ha sido nunca para nadie, preñada de amenazas, de ruin y cobarde ensañamiento, pero no la temo, como no temo la furia del tirano miserable que arrancó la vida a 70 hermanos míos. Condenadme, no importa, la historia me absolverá».

El tribunal le condenó en 15 años de prisión.

El 15 de mayo de 1955, Castro fue liberado y a principios de julio se fue a México, donde organizó y realizó un entrenamiento militar a un grupo de revolucionarios, de cuyas filas emergieron todos los grandes líderes de la revolución cubana, como Camilo Cienfuegos, Juan Almeida y Ernesto Che Guevara.

Los revolucionarios empezaron la guerrilla en las montañas de Sierra Maestra y el ejército revolucionario que se creó se basó en la sistemática preparación político-militar iniciada por el movimiento del 26 de julio encabezado por F. País, el Partido Popular Socialista de Cuba, como se había llamado al Partido Comunista de Cuba, y el Directorio Revolucionario formado por estudiantes revolucionarios. Se basó en la actividad de las fuerzas organizadas en las ciudades, en el trabajo clandestino de los comunistas en los centros de trabajo, entre los campesinos y los jóvenes. Esta preparación de la clase obrera y de las demás capas populares contribuyó decisivamente al resultado victorioso de la lucha revolucionaria. Estas fueron las fuerzas principales que se unieron formando las Organizaciones Revolucionarias Integradas que llevaron a la reconstitución del Partido Comunista de Cuba en 1965.

El 1 de enero de 1959 el ejército popular guerrillero de Cuba entró triunfante en la Habana, tras años de lucha del pueblo de Cuba contra la dictadura de Batista apoyada por EE.UU.La revolución cubana demostró que el imperialismo no es invencible y enseguida encontró el pleno apoyo de la Unión Soviética y de los países socialistas de entonces.

Dos años y cuatro meses después de la Revolución, el pueblo cubano, guiado por el liderazgo y por el propio Castro, repelió la invasión y el desembarco de 1.400 mercenarios enviados por el gobierno de EE.UU. en la Bahía de Cochinos, en la playa Girón.

En la gran manifestación del 16 de abril de 1961, en el funeral de los asesinados por los ataques aéreos (poco antes del desembarco de los mercenarios de la CIA), Fidel Castro, declaró por primera vez el carácter socialista de Revolución. Durante décadas, Fidel Castro, como presidente de Cuba y dirigente del Partido Comunista de Cuba, lideró la lucha del pueblo del país para la construcción del socialismo, en las condiciones difíciles de agresividad y de cerco imperialista y sobre todo después de la contrarrevolución en la Unión Soviética y los demás países socialistas en 1989-1991.

Fidel Castro ha dejado un legado valioso al movimiento comunista internacional y particularmente al pueblo cubano, en la lucha que está librando contra el bloqueo de EE.UU. que continúa y contra todos los intentos de socavar el camino de desarrollo socialista que se llevan a cabo con papel principal de EE.UU. y de la UE.

Fidel Castro vivirá para siempre en la memoria histórica y en la conciencia colectiva de los pueblos de todo el mundo, de los oprimidos, en la lucha por la liberación de la humanidad de la explotación del hombre por el hombre, por la victoria final, por el socialismo-comunismo.

¡Hasta la victoria siempre!”

26.11.2016.

Ευχαριστούμε, Κομαντάντε Φιντέλ!

companero-fidel-castro-1926-2016Νίκος Μόττας / Ατέχνως.

Από χτες, 26 Νοέμβρη 2016, η ανθρωπότητα είναι φτωχότερη. Η παγκόσμια εργατική τάξη, οι άνθρωποι που αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, όσοι πιστεύουν σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι φτωχότεροι. Σήμερα, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα θρηνεί την απώλεια ενός απ’ τους εμβληματικότερους επαναστάτες της σύγχρονης Ιστορίας. Η καρδιά του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, του Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, έπαψε να χτυπά, σημαίνοντας το βιολογικό τέλος μιας ζωής 90 χρόνων, γεμάτης αγώνες και θυσίες για τα ιδανικά του Σοσιαλισμού, για μια Κούβα όπου ο λαός θα είναι αφέντης στον τόπο του.

Ο βιολογικός θάνατος του Φιντέλ- όπως και άλλων σπουδαίων κομμουνιστών επαναστατών, όπως του Λένιν, του Στάλιν, του Μπελογιάννη, του Τσε, του Χο Τσι Μινχ- δεν προσφέρεται για πολιτικούς επικηδείους. Αποτελεί, όμως, αφορμή για αποτίμηση του επαναστατικού τους έργου το οποίο αποτελεί υλική δύναμη που συμβάλλει στην ανάπτυξη και διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Η ζωή και δράση του Φιντέλ, ταυτισμένη με την Επανάσταση του 1959 και την προσπάθεια οικοδόμησης του Σοσιαλισμού στο γεωγραφικά μικρό αλλά ηρωϊκό νησί της Καραϊβικής, αποτελεί την πλέον χειροπιαστή απόδειξη αυτού που έλεγε ο εθνικός ποιητής της Κούβας, ο Χοσέ Μαρτί: Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι είναι να το κάνεις.

Ο Φιντέλ προσέγγισε το μαρξισμό-λενινισμό στην πράξη, υπήρξε κομμουνιστής στα έργα και όχι στα λόγια. Ταυτίστηκε με την επαναστατική πρακτική, την διαλεκτικά αλληλένδετη με τη μαρξιστική επαναστατική θεωρία, επιτυγχάνοντας, μαζί με τους συντρόφους του και τον κουβανικό λαό, την πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην ιστορία της αμερικανικής ηπείρου. Απέδειξε, έτσι, ότι ο Ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και πως η μόνη πραγματική υπερδύναμη είναι οι λαοί που αντιστέκονται, που αντιπαλεύουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που ανοίγουν δρόμο για την σοσιαλιστική προοπτική.

Σε πείσμα των κάθε λογής απολογητών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, σε πείσμα των εχθρών της Κούβας και του λαού της, ο Φιντέλ Κάστρο έχει δικαιωθεί από την ίδια την Ιστορία. Αλάνθαστος κριτής προσώπων και γεγονότων, η Ιστορία έχει καταγράψει ήδη, μεταξύ πολλών άλλων, τα εξής:

  • Το ότι το ποσοστό μόρφωσης των κουβανών αγγίζει το 98% στο πλαίσιο ενός συστήματος Παιδείας που είναι προσβάσιμο και δωρεάν για το σύνολο του λαού. Σε πλήρη αντίθεση με τις χώρες που βιώνουν τον καπιταλισμό, ο κουβανός γονιός δεν χρειάζεται να ξοδέψει ούτε μισό σεντ για τη μόρφωση των παιδιών του. Όπως το γεγονός ότι το 99,8% των κουβανών άνω των 15 ετών γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση (στοιχεία UNESCO). Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό στη Λατινική Αμερική και ένα απ’ τα υψηλότερα παγκοσμίως. 
  • Το αδιαμφισβητητο γεγονός ότι η σοσιαλιστική Κούβα, παρά τα πολλά προσβλήματα που έχει δημιουργήσει ο πολυετής αποκλεισμός από τις ΗΠΑ, διατηρεί ένα από τα καλύτερα δημόσια συστήματα Υγείας στον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος όρος προσδόκιμου ζωής στην Κούβα το 2007 υπολογίζονταν σε 78,26 χρόνια έχοντας αυξητικές τάσεις. Για το ίδιο έτος, το προσδόκιμο ζωής στις ΗΠΑ ήταν 77,99 χρόνια (στοιχεία World Bank). 
  • Το γεγονός ότι το 2010 η βρεφική θνησιμότητα ήταν 4,7 για κάθε 1000 γεννήσεις, ποσοστό που είναι το μικρότερο στην αμερικανική ήπειρο (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ). Άλλωστε, η Κούβα έχει το μεγαλύτερο αριθμό γιατρών, σε αναλογία με τον πληθυσμό της, από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Από το 1990 έως το 2003, ο αριθμός των γιατρών αυξήθηκε κατά 76%, των οδοντιάτρων κατά 46% και των νοσηλευτών κατά 16%. Κατά την ίδια περίοδο η πληθυσμιακή κάλυψη του κοινωνικού θεσμού του «οικογενειακού γιατρού» αυξήθηκε κατά 52,2%, αγγίζοντας το 99,2% το 2003. Το Νοέμβριο του 2008, η Κούβα είχε περισσότερους από 70.000 γιατρούς.

 Από αυτούς περίπου 17.600 εστάλησαν σε 75 διαφορετικές χώρες προκειμένου να προσφέρουν εκεί τις υπηρεσίες τους. Σε 27 χώρες του κόσμου (συμπεριλαμβανομένων χωρών της Αφρικής όπως Γκάνα, Μποτσουάνα, Ναμίμπια κ.α) η Κούβα διαθέτει ιατρικό προσωπικό το οποίο προσφέρει ιατρικές υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Η προσφορά αυτή των κουβανών γιατρών είναι εμφανής στα στατιστικά στοιχεία: Στο Τιμόρ Λέστε, για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι την πενταετία 2003-2008, η ιατρική κουβανική αποστολή έσωσε περίπου 11.400 ανθρώπους συμβάλλοντας σημαντικά στην πτώση του ποσοστού της βρεφικής θνησιμότητας. 

  • Τον προλεταριακό διεθνισμό και το υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης απέναντι σε δοκιμαζόμενους λαούς που υπήρξε κεντρικό στοιχείο της Κουβανικής Επανάστασης. Να θυμήσουμε πως η πρώτη ιατρική ομάδα κουβανών στάλθηκε το 1960 στην κατεστραμένη τότε απ’ τον σεισμό Χιλή. Από το 1960 έως το 1980 η κουβανική κυβέρνηση απέστειλε άμεσα ιατρική βοήθεια σε 16 χώρες που είχαν πληγεί από φυσικές καταστροφές και πολέμους. Τον Αύγουστο του 2005, η κυβέρνηση του Φ.Κάστρο προσφέρθηκε να στείλει ομάδα γιατρών στις ΗΠΑ έπειτα απ’ τον καταστροφικό τυφώνα Κατρίνα. Η τότε κυβέρνηση Μπους αρνήθηκε. Το ίδιο έτος, τον Οκτώβριο του 2005, η Κούβα απέστειλε το μεγαλύτερο αριθμό εξειδικευμένου ιατρικού προσωπικού (2.500 άτομα) στο Πακιστάν έπειτα απ’ τον σεισμό που ισοπέδωσε πόλεις και χωριά. Οι κουβανοί εργάστηκαν επί πέντε μήνες σε 32 νοσοκομεία, κάνοντας περίπου 10.000 εγχειρήσεις, ενώ η κυβέρνηση Κάστρο προσέφερε 1.000 υποτροφίες σε αγόρια και κορίτσια από φτωχές οικογένειες που επιθυμούσαν να σπουδάσουν ιατρική. 
  • Την αισθητή αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας στην κουβανική κοινωνία. Το 49%των εδρών στο κοινοβούλιο της χώρας κατέχεται από γυναίκες, ενώ 65% των εργαζομένων σε τεχνικούς τομείς σε όλη την χώρα είναι γυναίκες. Σε αυτό να προσθέσουμε την έλλειψη ρατσιστικών διακρίσεων που χαρακτηρίζει την κουβανική κοινωνία. Πρόκειται για επίτευγμα της Επανάστασης. Πριν το 1959, επί δικτατορίας Μπατίστα, το κοινωνικό καθεστώς στο νησί δε διέφερε καθόλου από αυτό ενός άπαρτχαιντ, με διακρίσεις κυρίως ενάντια σε αφροκουβανούς πολίτες, οι οποίοι θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Όσοι κατάφερναν να βρουν δουλειά, εργάζονταν υπό τις χειρότερες συνθήκες στα χειρότερα επαγγέλματα, όντας επί της ουσίας σκλάβοι της εργοδοτικής ασυδοσίας. 

Ο θρίαμβος της Επανάστασης έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη για ισότητα των πολιτών ανεξαιρέτως εθνοτικής καταγωγής, χρώματος και θρησκεύματος. Ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο σημείωνε σε μια απ’ τις πρώτες δημόσιες ομιλίες του το 1959: «Γιατί, λοιπόν, δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα αυτό ρηξικέλευθα, με αγάπη, χωρίς πνεύμα διαχωρισμού και μίσους; Γιατί δεν καταστρέφουμε τις προκαταλήψεις αιώνων που μας κληροδότησε ο απεχθής θεσμός της σκλαβιάς;». Αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαν και σήμερα να τεθούν υπ’ όψη πολλών κοινωνιών του καπιταλιστικού κόσμου όπου ο ρατσισμός και η κοινωνική απομόνωση ζουν και βασιλεύουν. Στην Κούβα πάντως οι προκαταλήψεις γκρεμίστηκαν, τα δικαιώματα των αφροκουβανών, των γυναικών, των μειονοτήτων αποκαταστάθηκαν – η ουσιαστική συμβολή τόσο αφροκουβανών όσο και γυναικών στην ίδια την κουβανική επανάσταση αποτελεί την καλύτερη απόδειξη.

fidel-castro

Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένα μόνο δείγματα των επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Κούβα. Μιας σοσιαλιστικής οικοδόμησης η οποία λαμβάνει χώρα εδώ και 57 χρόνια ενάντια σε «θεούς και δαίμονες», ενάντια σε οικονομικούς και εμπορικούς αποκλεισμούς, ενάντια σε τρομοκρατικές και πάσης φύσεως υπονομευτικές ενέργειες. Μιας σοσιαλιστικής οικοδόμησης η οποία, επιπλέον, καλείται να αντιμετωπίσει τις σειρήνες του οπορτουνισμού και της ελεύθερης αγοράς που την καλούν σε παρέκκλιση από τις αρχές και τις αξίες του μαρξισμού-λενινισμού.

Κανείς δεν είναι σε θέση, ασφαλώς, να γνωρίζει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα από δω και πέρα, στη μετά-Φιντέλ εποχή. Το μόνο σίγουρο, ωστόσο, είναι ότι η Κούβα του Φιντέλ κατάφερε να σταθεί όρθια, να προχωρήσει μπροστά, να μην υποταχθεί και να μην συμβιβαστεί. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, κάθε κομμουνιστής, κάθε συνεπής αγωνιστής, κάθε ειλικρινής φίλος του κουβανικού λαού, σε όποια άκρη του κόσμου κι’ αν βρίσκεται, οφείλει ένα μεγάλο «ευχαριστώ»  στον Φιντέλ, στον Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο.

Ευχαριστούμε Φιντέλ! Για την προσήλωση σου στα ιδανικά του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού. Για τους αγωνιστές και συντρόφους που αναδείχθηκαν και πολέμησαν στο πλάϊ σου – για τον Τσε, τον Καμίλο, την Σέλια, το Ραούλ. Για τον προλεταριακό διεθνισμό στον οποίο πρωταγωνίστησε η σοσιαλιστική Κούβα. Για την έμπρακτη αλληλεγγύη στους δοκιμαζόμενους λαούς. Για τους πύρηνους λόγους σου που ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν πνεύμα μαχητικότητας και ανυποταγής απέναντι στον Ιμπεριαλισμό. Για την Επανάσταση και το ψωμί του κουβανικού λαού.

Σ’ ευχαριστούμε, πάνω απ’ όλα, για την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, την φλόγα της οποίας κράτησες ζωντανή.

27.11.2016.

Che: A very modern Icon

By George Galloway.

Che Guevara represents what today’s politicians conspicuously lack: idealism, self-sacrifice and a deep connection with young people. That’s why his image is an enduring inspiration, writes George Galloway.

On a visit to Cuba last month, I stayed in an apartment complex the floor above Camilo Guevara, Ernesto «Che» Guevara’s eldest son, and his children. Now that’s a tough number – being the son of a legend for whom a single name suffices, an icon who is more ubiquitous now than he was at the time of his death in 1967. Camilo maintains, however, that distinctive revolutionary rectitude, working as a humble civil servant with no privileges of any kind.

I looked out over the old harbour of Havana, where Alberto Korda took his famed portrait of Che, currently the subject of an exhibition at the Victoria and Albert Museum in London. It was taken on 4 March 1960 at a funeral service and not published until seven years later, after Guevara’s death. I mulled over how, since that time, the photograph – like the posters and murals derived from it – has become associated with every site of struggle from Soweto to the Seattle protests against the World Trade Organisation.

That image continues to be one of the most iconic in contemporary culture, with repro- ductions available in the most surprising places. Che T-shirts are on sale at the cut-price clothing chain Primark. Smirnoff tried to use it for a vodka promotion a few years ago, prompting successful legal action by Korda. Though he had received no royalties for the image, he took umbrage at that particular distillation of the Che legacy. «As a supporter of the ideals for which Che Guevara died,» he said, «I am not averse to its reproduction by those who wish to propagate his memory and the cause of social justice throughout the world. But I am categorically against the exploitation of Che’s image for the promotion of products such as alcohol, or for any purpose that denigrates the reputation of Che.»

Korda (real name Alberto Diaz Guttierez) was a fashion photographer when first assigned to the Cuban paper ‘Revolucion’ – and some argue that history has transformed Che’s revolutionary image into just another fashion accessory. It is tempting for those of us on the left to feel uncomfortable with his popular appeal; rather like music fans who, when their favourite underground band hits the big time, moan that they’ve «gone commercial» and sagely tell new enthusiasts that the latest gigs aren’t a patch on «the night they played the Crooked Billet in Scunthorpe».

I don’t see it that way. If only 10 per cent of the people who wear the image of this incredibly handsome figure know what he stood for, that is still many millions. Overwhelmingly, they are also young people, with their hearts set on making the world a better place. Indeed, in my experience, many more than 10 per cent have a very good idea of what he stood for. It is an excellent example of the younger generation confounding the low expectations of them.

The image is given further contemporary relevance by the renaissance of the radical left across Latin America. In Venezuela, Hugo Chavez is fast becoming a touchstone for anti-war activists and campaigners against corporate globalisation. The «axis of good» conference Chavez will attend in Havana in September, alongside Fidel Castro and Evo Morales, is already creating a similar energy to the great gatherings of the Non-Aligned Movement in the 1950s and 1960s.

If Che’s image seems to be everywhere, that is because what he fought and died for is more fashionable than ever. It’s hard to imagine a more potent symbol of internationalism. He was born in Argentina of mixed Spanish and Irish descent; a motorcycle journey the length of South America awakened him to the injustice of US domination in the hemisphere, and to the suffering colonialism brought to its original inhabitants.

The CIA-sponsored overthrow of the popular government of Jacobo Arbenz in Guatemala in 1954 deepened Che’s commitment to revolutionary change. He was, in Fidel’s estimation, the more accomplished revolutionary thinker of the two when they met in Mexico.

«There are no frontiers in this struggle to the death,» Che told an international conference in 1965. «We cannot remain indifferent in the face of what occurs in any part of the world. A victory for any country against imperialism is our victory, just as any country’s defeat is our defeat.» In a refutation of every right-wing stereotype, he added that, «the true revolutionary is guided by a great feeling of love. It is impossible to think of a genuine revolutionary lacking this quality.»

But it is as a man of deeds rather than words that his reputation has been secured. He distinguished himself and was appointed Comandante in the rebel war of liberation that was led by Fidel and which brought victory on New Year’s Day 1959. The story of how Che became Cuba’s finance minister might be apocryphal, but it says everything about his willingness to take on the most demanding tasks, and the sheer optimism of the will he embodied. Legend has it that Fidel once asked his comrades who among them was an economista (economist). Che stuck his hand up, believing he had been asked who was a comunista (communist).

In his life, he set a model of the self-sacrifice that he held central to the creation of a new society, outlined in his letter «Man and Socialism in Cuba» (1965). The same year, he made his last appearance on an international stage, having already represented the Cuban revolution at the United Nations and across the developing world. He could have remained a revered leader of the revolution, facing the arduous task of constructing a society in the face of US aggression.

Che chose instead to return to the perils of guerrilla life. He travelled to the Congo, aiming to trigger a Cuban-style revolution that would simultaneously ease the island’s isolation and assist the wave of change breaking across Africa. Despite the bitter and near-fatal experience of the Congo campaign, he proceeded to the mountains of Bolivia, where the forces of the puppet government and its CIA paymasters cut short his life on 9 October 1967. He was 39. His legend continued to grow in the wake of the epoch-defining, global revolt of the following year.

And that, surely, explains why there is a resurgence of interest in, and affection for, Che. It is a manifestation of this renewed stirring of revolt – another generation standing up to imperialist savagery, articulating fresh hopes for a world of equality and justice. I hope these young people find in him what I do – that rarest of things: an inexhaustible source of inspiration, someone who did not simply theorise social change, but actually brought it about.

Not only that, but Che set a benchmark which the vast majority of contemporary politicians fail to reach. He communicated his ideas with verve and imagination to a mass audience, and particularly to young people.

«If you tremble with indignation at every injustice, then you are a comrade of mine,» he said. He is a comrade to so many because so many today are burning with indignation.

*George Galloway is a british politician and a Member of the British Parliament from 1987 to 2010. Since 2004 he is a member of the Socialist political party “Respect” in the United Kingdom.

Article published on «New Statesman», 12 June 2006.

Ομιλία Φιντέλ Κάστρο γιά τον Τσε στην Σάντα Κλάρα (1997)

Η παρακάτω ομιλία εκφωνήθηκε από τον Πρόεδρο Φιντέλ Κάστρο κατά τη διάρκεια της επίσημης υποδοχής των λειψάνων του Τσε και των συντρόφων του στην πόλη της Σάντα Κλάρα, τον Οκτώβρη του 1997. Λίγες ημέρες πριν είχαν συμπληρωθεί 30 χρόνια από τη δολοφονία του Τσε και των έξι ανταρτών στη Βολιβία.

17 Οκτωβρίου 1997

Συγγενείς των συντρόφων που σκοτώθηκαν στη μάχη,
Καλεσμένοι,
Λαέ της Σάντα Κλάρα,
Συμπατριώτες:

Με βαθιά συναισθήματα ζούμε μια από αυτές τις στιγμές που δε μπορούν να επαναληφθούν. Δεν ήρθαμε εδώ προκειμένου να πούμε αντίο στον Τσε και στους ηρωϊκούς συντρόφους του, ήρθαμε γιά να τους καλωσορίσουμε.

Βλέπω τον Τσε και τους αντάρτες του ως μια ενίσχυση, ως ένα άγημα ακατανίκητων μαχητών που, σε αυτήν την περίπτωση, περιλαμβάνει κουβανούς όπως και λατινοαμερικάνους που έχουν έρθει να αγωνιστούν μαζί μας και να γράψουν νέες σελίδες ιστορίας και δόξας. Βλέπω, επίσης, τον Τσε ως έναν ηθικό γίγαντα που μεγαλώνει όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει, του οποίου η εικόνα, η δύναμη και η επιρροή έχει πολλαπλασιαστεί σε όλον τον κόσμο.

Πως θα μπορούσε να χωρέσει κάτω από μιά ταφόπλακα, πως θα μπορούσε να χωρέσει σε αυτήν την πλατεία, πως θα μπορούσε να χωρέσει μόνο στο αγαπημένο μας, μικρό νησί; Μόνο στον κόσμο που ονειρεύτηκε, γιά τον οποίο έζησε και πάλεψε υπάρχει επαρκής χώρος γι’ αυτόν.

Η αξία του είναι ακόμη μεγαλύτερη γιατί (σήμερα στον κόσμο) υπάρχει περισσότερη αδικία, περισσότερη εκμετάλλευση, περισσότερη ανισότητα, περισσότερη ανεργία, περισσότερη φτώχεια, πείνα και αθλιότητα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Οι αξίες γιά τις οποίες πολέμησε θα «ανυψωθούν» ακόμη περισσότερο ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης ιμπεριαλιστικής δύναμης, ηγεμονίας, της κυριαρχίας και παρεμβατικότητας ενάντια στα πιό ιερά δικαιώματα των λαών – ιδιαίτερα των πλέον αδύναμων, των υποανάπτυκτων, των φτωχών – που ήταν αποικίες της Δύσης και πηγές σκλαβωμένης εργασίας.

Τα προφανή ουμανιστικά του αισθήματα θα πάρουν τώρα μεγαλύτερη αξία αφού υπάρχει περισσότερη κακομεταχείριση, περισσότερος εγωκεντρισμός, περισσότερη απομόνωση, περισσότερες διακρίσεις κατά των αυτόχθονων λαών, των εθνοτικών μειονοτήτων, των γυναικών, των μεταναστών… ‘Οταν περισσότερα παιδιά αποτελούν αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης η όταν εκατομμύρια παιδιά εξαναγκάζονται να εργαστούν. Το παράδειγμα του θα ζεί όσο υπάρχει περισσότερη ανασφάλεια, περισσότερη εγκατάλειψη.
Το παράδειγμα του ως  ανθρώπου και επαναστάτη θα συνεχίζει να ξεχωρίζει την στιγμή που υπάρχουν περισσότεροι διεφθαρμένοι πολιτικοί, δημαγωγοί και υποκριτές σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Η προσωπική του ανδρεία και η επαναστατική του ακεραιότητα θα αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού την στιγμή που υπάρχουν δειλοί, οπορτουνιστές και προδότες στον κόσμο. Η ατσάλινη θέλήση του θα τιμάται την στιγμή που υπάρχουν οι ψυχικά αδύναμοι.

Η αίσθηση της τιμής, της αξιοπρέπειας και της αισιοδοξίας (του Τσε) θα μεγαλώνει όσο υπάρχουν οι πεσιμιστές. Η εγκράτεια του, το πνεύμα εργατικότητας και μελέτης θα μεγεθύνονται, την στιγμή που υπάρχουν αυτοί που κατασπαταλούν τις πολυτέλειες και τον πλούτο που παράγουν άνδρες και γυναίκες εργαζόμενοι.

Ο Τσε ήταν ένας πραγματικός Κομμουνιστής και είναι σήμερα το παράδειγμα και το είδωλο του επαναστάτη και του Κομμουνιστή. Ο Τσε υπήρξε δάσκαλος γιά ανθρώπους όπως ο ίδιος.

Πάντοτε συνεπείς με τις πράξεις του, δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει ότι είχε πεί ότι θα κάνει και ήταν απαιτητικός με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους. Όποτε χρειαζόταν ένας εθελοντής γιά μια αποστολή, ο Τσε ήταν ο πρώτος που θα έκανε ένα βήμα μπροστά. Είτε στο πεδίο της μάχης είτε στην ειρήνη, θα έδινε και τη ζωή του γιά την πραγμάτωση των μεγαλύτερων ονείρων του. Έκανε τα πάντα που φαινόντουσαν αδύνατα, δυνατά.

Η έφοδος του που τον οδήγησε από τα βουνά της Σιέρρα Μάεστρα στην κατάληψη της Σάντα Κλάρα με μιά μικρή ομάδα ανταρτών πιστοποιεί, μεταξύ άλλων πράξεων, τα πράγματα που ήταν ικανός να κάνει.

Το Βιετνάμ απέδειξε ότι ήταν δυνατό να πολεμήσει ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή και να νικήσει. Οι Σαντινίστας νικήσανε μια απ’ τις πλέον πανίσχυρες μαριονέτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι αντάρτες του Ελ Σαλβαδόρ βρέθηκαν στο παρά πέντε μιάς νίκης. Στην Αφρική το απαρτχάιντ ηττήθηκε παρά το γεγονός ότι το καθεστώς διέθετε πυρηνικά όπλα. Η Κίνα, χάρη στον ηρωϊκό αγώνα των εργατών και των χωρικών της, είναι μιά απ’ τις χώρες με τις καλύτερες προοπτικές στον κόσμο. Το Χονγκ Κονγκ επιστράφηκε έπειτα από 150 χρόνια κατοχής, η οποία ξεκίνησε ως μιά προσπάθεια να επιβληθεί εμπόριο ναρκωτικών στην υπόλοιπη Κίνα.

Δεν απαιτούν όλες οι εποχές και οι περιστάσεις τις ίδιες μεθόδους και τακτικές, όμως τίποτα δε μπορεί να σταματήσει την πορεία της ιστορίας – οι αντικειμενικοί της νόμοι έχουν διαχρονική εγκυρότητα. Ο Τσε βασίστηκε σε αυτούς τους νόμους και είχε απόλυτη πίστη στην ανθρωπότητα.

Πολλές φορές, οι μεγάλοι επαναστάτες και μεταρρυθμιστές της ανθρωπότητας δεν είχαν την ευκαιρία να δουν τα όνειρα τους να πραγματώνονται όσο σύντομα θα ήθελαν η πίστευαν. Αλλά, αργά η γρήγορα, ήταν νικητές. Ένας μαχητής μπορεί να πεθάνει, αλλά οι ιδέες του δεν πεθαίνουν.

Τι γύρευε ένας πράκτορας της κυβέρνησης των Η.Π.Α. στο σημείο που τραυματίστηκε ο Τσε και (μετέπειτα) στην ανάκριση; Πίστεψαν ότι με το να τον σκοτώσουν, θα πάψει να υπάρχει ως μαχητής. Δεν είναι πλέον στο Λα Ιγκέρα… Αντίθετα, είναι οπουδήποτε υπάρχει ένα δίκαιο αίτημα προς υπεράσπιση.

Όσοι ενδιαφέρονταν να τον αφανίσουν δε μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο θρύλος του γράφτηκε ήδη στην ιστορία και ότι το προφητικό του όραμα θα γίνει σύμβολο όλων των εκατοντάδων εκατομμυρίων φτωχών ανθρώπων αυτού του πλανήτη.

Νέοι άνθρωποι, παιδιά, ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες… όλοι τον ήξεραν. Οι έντιμοι άνθρωποι αυτού του κόσμου, ασχέτως των κοινωνικών τους καταβολών, τον θαυμάζουν. Ο Τσε προελαύνει και κερδίζει περισσότερες μάχες από ποτέ.

Ευχαριστούμε Τσε. Ευχαριστούμε γιά την ιστορία σου, τη ζωή και το παράδειγμα σου. Ευχαριστούμε που έρχεσαι ως ενισχυτής αυτού του δύσκολου αγώνα που δίνουμε σήμερα, να σώσουμε τις ιδέες γιά τις οποίες πολέμησες τόσο πολύ, να σώσουμε την Επανάσταση, το έθνος και τον σοσιαλισμό. Αυτά τα επιτεύγματα είναι κομμάτι των ονείρων σου που γίνονται πραγματικότητα.

Προκειμένου να βγάλουμε εις πέρας αυτό το τεράστιο καθήκον – να νικήσουμε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενάντια στην Κούβα, αντιστεκόμενοι στον οικονομικό αποκλεισμό – προκειμένου να γράψουμε ιστορία, βασιζόμαστε σε σένα, Τσε.

Όπως βλέπεις αυτή η χώρα, που είναι η δική σου χώρα, αυτός ο λαός που είναι ο δικός σου λαός, αυτή η επανάσταση που είναι η δική σου επανάσταση συνεχίζουν να ανεμίζουν την σημαία του σοσιαλισμού με τιμή και υπερηφάνια.

Καλωσήρθατε ηρωϊκοί σύντροφοι. Ο ωκεανός των ιδεών και της δικαιοσύνης που θα υπερασπιστείτε, στο πλευρό του λαού μας, δεν θα ηττηθεί ποτέ από τον εχθρό. Μαζί θα συνεχίσουμε να πολεμάμε γιά έναν καλύτερο κόσμο.

Hasta la Victoria Siempre!

(Πηγή: Radio Havana Cuba – Μετάφραση: Ν.Μόττας)

Χέρμπερτ Μάθιους (Herbert Matthews)

Ο Χέρμπερτ Μάθιους (γεννηθείς στις 10 Ιανουαρίου 1900 στη Νέα Υόρκη) ήταν αμερικανός δημοσιογράφος και ανταποκριτής της εφημερίδας New York Times. Απέκτησε διεθνή φήμη όταν τον Ιανουάριο του 1957 βρέθηκε στις δύσβατες βουνοπλαγιές της Σιέρρα Μαέστρα, στην Κούβα, προκειμένου να πάρει συνέντευξη από τον αρχηγό του αντάρτικου στρατού, Φιντέλ Κάστρο. Λέγεται ότι ο Μάθιους κατάφερε να κανονίσει τη συνέντευξη με τον κουβανό επαναστάτη μέσω της διευθύντριας του γραφείου των Times στην Αβάνα, Ρούμπι Φίλιπς.

Το ρεπορτάζ που υπογράφτηκε από το Μάθιους διέλυσε τις όποιες φήμες είχε δημιουργήσει το καθεστώς Μπατίστα περί δήθεν θανάτου του Φιντέλ. Η ιστορία των γενναίων κουβανών επαναστατών που μάχονταν ενάντια σε μιά αδίστακτη και διεφθαρμένη δικτατορία έκανε το γύρο της Αμερικής και του κόσμου. Η δημοσίευση των κειμένων στους New York Times έκανε το Μάθιους στόχο της συντηρητικής δεξιάς των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία του χρέωσε ότι «έβγαλε το Φιντέλ απ’ την αφάνεια».

Ο Χέρμπερτ Μάθιους πέθανε στις 30 Ιουλίου 1977. Τον Φεβρουάριο του 2007, το Κουβανικό Πρακτορείο Ειδήσεων γνωστοποίησε ότι στο σημείο που είχε δωθεί η συνέντευξη του Μάθιους με τον Κάστρο, ανεγέρθη πινακίδα σε ανάμνηση εκείνης της συνάντησης.

Che’s ideas are absolutely relevant today: A speech by Fidel Castro

The following speech was given by Fidel Castro on 8 October 1987 at the main ceremony marking the twentieth anniversary of Guevara’s death. It was held at a newly completed electronics components factory in the city of Pinar del Río.

Nearly twenty years ago, on October 18, 1967, we met in the Plaza of the Revolution with a huge crown to honor Compañero Ernesto Che Guevara, Those were very bitter, very difficult days as when we received news of the developments in Vado del Yeso, in the Yuro Ravine, when news agencies reported Che had fallen in battle.

It didn’t take long to realize that those reports were absolutely correct, for they consisted of news items and photos that proved it beyond doubt. For several days, the news was coming until with all that information in hand — although many of the details we know today were not known at the time — we held the large mass rally, the solemn ceremony in which we paid our last respects to fallen compañero.

Nearly twenty years have passed since then, and now, on October 8, we are marking the date he fell in battle. According to reliable reports we have now, he was actually murdered the following day after having been captured unarmed and wounded; his weapon had been rendered useless in battle. That’s why it has become a tradition to commemorate that dramatic event on October 8. The first year passed and then five, ten, fifteen, now twenty years, and it was necessary to recall the historic dimensions of that development, and particularly the man. Thus in a natural way, rather than a very deliberate or pondered way, the entire people have been recalling the date in recent months. It was possible to commemorate the twentieth anniversary on a solemn note as we have seen here today: The playing of taps, the anthem, the magnificent poem by Nicolás Guillén, which rang out with the same voice we heard twenty years ago.

I could try to give a very solemn, grandiloquent speech, perhaps a written speech, but in these times the pressure of work barely leaves a minute free for thinking more carefully about all those events and the things I could say here, let alone for writing a speech — that’s why I’d prefer to recall Che, share my thoughts with you, because I’ve thought a lot about Che. I did an interview, part of which was made public yesterday in our country, in answer to the questions of an Italian journalist who had me in front of the television cameras nearly sixteen hours straight — actually, they were movie, not TV cameras, because in order to get a better image in everything he did, he didn’t use videocassettes, some of which last two hours, but rather movie cameras. He’d change reels every twenty or twenty-five minutes, and so it was quite an exhausting interview. We should have taken three days to do to do it, but we had to do it in one because there was no more time. We started before noon on a Sunday and finished at 5:00 a.m. the following day. There were more that 100 questions. Among the variety of subjects and themes, the journalist was very interested in talking about Che, and between 3:00 and 4:00 a.m. we got to the subject. I made an effort to answer each of his questions, and I made a special effort to summarize my memories of Che.

I told him how I felt, and I think many compañeros feel the same way, regarding Che’s permanent presence. We must keep in the special relationship with Che, the affection, the fraternal bonds of comradeship, the united struggle over nearly twelve years, from the moment we met in Mexico until the end, a period rich in historic events, some of which have been made public only in the last couple of days.

It was a period filled with heroic and glorious deeds, from the time Che joined us to go on the Granma expedition, the landing, the setbacks, the most difficult days, the resumption of the struggle in the mountains, rebuilding an army virtually from scratch, the first clashes, and the last battles. Then the intense period that followed, one after another, such as the start of imperialist hostility; the blockade; the slander campaigns against the revolution as soon as we started to do justice to the criminals and thugs who had murdered thousands of our fellow citizens; the economic blockade; the Girón [Bay of Pigs] invasion; the proclamation of the socialist nature of the revolution; the struggle against the mercenaries; the October [missile] crisis; the first steps in the construction of socialism when there was nothing — neither experience nor cadres nor engineers nor economists and hardly any technicians, when we were left almost without doctors because 3,000 of the 6,000 doctors in the country left.

Then came the First and Second Declarations of Havana, the start of the isolation imposed on our country, the collective rupture of diplomatic relations by all Latin American governments except Mexico. It was a period in which, along with all these developments, we had to organize the economy of the country. It was a relatively brief but fruitful period replete with unforgettable events.

It must be kept in mind that Che persisted in an old desire, an old idea: to return to South America, to his country, to make the revolution based on the experience he’d gained in our country. We should recall the clandestine way in which his departure had to be organized, the barrage of slanders against the revolution when there was talk of conflicts, of differences with Che, that Che had disappeared. It was even said the he had been murdered because of splits in the ranks of the revolution.

Meanwhile, the revolution calmly and firmly endured the ferocious attack, because over and above the irritation and the bitterness caused by those campaigns, the important thing was for Che to be able to fulfill his goals; the important thing was to ensure his safety and that of the compatriots with him on his historic missions.
In the interview I explained the origin of that idea, how when he joined us he had set only one condition: that once the revolution was made, when he wanted to return to South America he would not be prevented from doing so for reason of state or for the state’s convenience, that he would not be held back. We told him he could go ahead and that we would support him. He would remind us of this pledge every so often until the time came he decided it was time to leave.

Not only did we keep the promise of agreeing to his departure, but we gave him all the help we could. We tried to delay the departure a little. We gave him other tasks to enrich his guerrilla experience, and we tried to create a minimum of conditions so that he would not have go through the most difficult stage of the first days of organizing a guerrilla force, something we knew full well from our own experience.
We were well aware of Che’s talent, his experience and his role. He was a cadre suited to major strategic tasks and we felt it might be better if other compañeros undertook the initial organizational work and that he join at a more advanced stage in the process. This also fit in with our policy during the war of saving cadres, as they distinguished themselves, for increasingly important and strategic assignments. We did not have many experienced cadres, and as they distinguished themselves we would not send them out every day with a squad to ambush; rather, we gave them more important tasks in keeping with their ability and experience.

Read Part Two.