Ο Τσε στην Ιρλανδία: Η επιβεβαίωση μιας ιστορικής επίσκεψης

Όσοι έχουν μελετήσει τη ζωή του Τσε γνωρίζουν τις ιρλανδικές ρίζες του επαναστάτη. Ο ίδιος είχε επισκεπτεί την Ιρλανδία το 1964 όντας καθ’ οδόν για την Αλγερία. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν μαρτυρίες για το ολιγόωρο ταξίδι του Τσε στη γη των προγόνων του (π.χ. ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο το αναφέρει στο «Ερνέστο Γκεβάρα γνωστός και ως Τσε», σελίδα 652), η αυθεντικότητα των πηγών αμφισβητούνταν. CUBADEBATE – Κουβανοί ερευνητές της ζωής και του έργου του κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα επιβεβαιώσαν ότι ο ηρωικός επαναστάτης πέρασε πράγματι από την Ιρλανδία το 1964, καθοδόν προς την Αλγερία, ένα ιστορικό γεγονός που μέχρι πρόσφατα αμφισβητούνταν.

Οι Adys Cupull και Froilán González, συγγραφείς διαφόρων βιβλίων για τον αργεντινοκουβανό αντάρτη, εξήγησαν στο πρακτορείο ειδήσεων ΑΙΝ ότι με τη συνεργασία της ιρλανδής δημοσιογράφου Bernie Dwyer, η οποία πέθανε στις 10 Ιουλίου 2013, επαλήθευσαν ότι στις 18 Νοεμβρίου του 1964 το αεροπλάνο στο οποίο ταξίδευε ο Τσε έκανε στάση στο Δουβλίνο, την πρωτεύουσα της Ιρλανδίας.

Έκτακτα καιρικά φαινόμενα ανάγκασαν το κλείσιμο του αεροδρομίου του Γκάντερ κα οι πτήσεις έπρεπε να εκτραπούν προς το Δουβλίνο, πρόσθεσαν οι κουβανοί ειδικοί επικαλούμενοι αδιάσειστα στοιχεία που τους παρείχε η ιρλανδή συνάδελφός τους. Πρόσθεσαν ακόμα ότι η ίδια τους έφερε φωτοτυπίες από όλες τις εφημερίδες που κατέγραψαν την είδηση, όπου εμφανιζόταν ο Τσε και μια νεαρή γυναίκα που έκανε τη μεταφράστρια.

Η Μπέρνι αναγνώρισε την κοπέλα ως συνάδελφο από τις σπουδές της και όταν την εντόπισε είπε ότι από τον Τσε την εντυπωσίασαν τα μάτια του και το βαθύ του βλέμμα, και ότι έκανε περιστασιακά τη διερμηνέα ως αεροσυνοδός στις ιρλανδικές αερογραμμές.

Επιπλέον, επισκέφτηκε τα αρχεία της τηλεόρασης, εντόπισε δύο λεπτά βιντεοσκόπησης και ξεκίνησε μια έρευνα σχετικά με τις ρίζες της οικογένειας Λίντς. Με αυτή την υπόθεση, και σε σκηνοθεσία του κουβανού Ρομπέρτο Ρουίς, γυρίστηκε το ντοκυμανταίρ «Η ιρλανδική κληρονομιά του Τσε [Legado irlandés del Che], το οποίο προβλήθηκε στο εκπαιδευτικό κανάλι της κουβανικής τηλεόρασης, σε διάφορα ιρλανδικά ιδρύματα και σε μια από τις διοργανώσεις του φεστιβάλ Νέου Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου.

Το 1994 ο εκδοτικός οίκος Capitán San Luís, του υπουργείου εσωτερικών, εξέδωσε το βιβλίο των Αντίς και Φροϊλάν με τίτλο «Ένας γενναίος άνδρας», ένα χρονικό των πιο σημαντικών γεγονότων της ζωής του Τσε, το οποίο περιλάμβανε και το κείμενο μιας κάρτας του.

Την κάρτα αυτή την έστειλε ο Τσε στον πατέρα του στις 18 Νοεμβρίου 1964 από το Δουβλίνο της Ιρλανδίας, ενδιάμεσο σταθμό προς την Αλγερία, και λέει τα εξής:

Αγαπητέ γέρο,

Με την άγκυρα στη θάλασσα και το πλοίο σε ακινησία, βρίσκομαι σ’ αυτή την πράσινη Ιρλανδία των προγόνων σου. Όταν το έμαθε η τηλεόραση ήρθαν να με ρωτήσουν για το γενεαλογικό δέντρο των Λιντς, αλλά, επειδή δεν ήξερα αν ήταν αλογοκλέφτες ή κάτι τέτοιο, δε μίλησα πολύ. Καλές γιορτές. Σε περιμένουμε. Ερνέστο.

Πηγή: Cubadebate / Μετάφραση: Yannis Tsal.

Γραπτά κείμενα του Τσε Γκεβάρα συμπεριλήφθησαν στα ντοκουμέντα παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO

Συλλογή 431 γραπτών κειμένων του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα την περίοδο 1928-1967, έγινε δεκτή από την UNESCO ώστε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα International Memory of the World Register. Η Κουβανική Εθνική Επιτροπή που μετέχει στην UNESCO εξέφρασε την ικανοποίηση της για την αποδοχή της συλλογής γραπτών κειμένων του Τσε στα ντοκουμέντα παγκόσμιας κληρονομιάς.

Η Επιτροπή αναφέρει πως η πράξη της UNESCO ουσιαστικά αναγνωρίζει την συμβολή του Τσε Γκεβάρα στη λατινοαμερικάνικη και παγκόσμια επαναστατική σκέψη, κάτι που τον έχει καταστήσει σε διεθνές σύμβολο ελευθερίας και διεθνισμού.

Σημειώνεται ότι το πρόγραμμα «Memory of the World Register», που ιδρύθηκε το 1992, αποτελεί πρωτοβουλία της UNESCO με σκοπό την προφύλαξη και διάδοση σημαντικών εγγράφων πολιτικής, φιλοσοφικής και φιλολογικής αξίας. Προς αυτήν την κατεύθυνση το πρόγραμμα συμπεριλαμβάνει κείμενα-ντοκουμέντα απ’ όλο τον κόσμο ώστε να διαφυλαχθούν από τη λήθη και την καταστροφή.

Η συμπερίληψη γραπτών κειμένων του Τσε στα ντοκουμέντα παγκόσμιας κληρονομιάς προκάλεσε αντεπαναστατικό παραλήρημα σε συντηρητικούς κύκλους στις ΗΠΑ, με πρωταγωνίστρια τη – γνωστή για τις διασυνδέσεις της με τρομοκρατικούς, αντεπαναστατικούς κύκλους του Μαϊάμι – βουλευτή του αμερικανικού κογκρέσου για το ρεπουμπλικανικό κόμμα Ιλεάνα Ρος-Λετίνεν.

UPDATE / ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Παγκόσμια κληρονομιά η σκέψη του Τσε. Χειρόγραφα και άλλα ντοκουμέντα της ζωής και της πνευματικής δημιουργίας του θρυλικού επαναστάτη ανακηρύχθηκαν -και τυπικά- κληρονομιά της ανθρωπότητας (Γρ.Τραγγανίδας/Ριζοσπάστης, 28/7/2013).

Αν και τα τεκμήρια της ζωής ανθρώπων όπως ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα αποτελούν έτσι κι αλλιώς κοινό «κτήμα» όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη, «κληρονομιά» όλων των λαών, αφού, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσουν το δρόμο του «μέχρι την τελική νίκη», έχουν τη σημασία τους και ειδήσεις όπως αυτή που μας έρχεται από την ΟΥΝΕΣΚΟ, η οποία, κατέστησε τα γραπτά του Τσε, αλλά και ντοκουμέντα που τον αφορούν, ως στοιχεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η ΟΥΝΕΣΚΟ συμπεριέλαβε πρόσφατα τα χειρόγραφα του Τσε και άλλα ντοκουμέντα για τον ίδιο, στον κατάλογο του Παγκόσμιου Μητρώου της, που είναι ο αντίστοιχος – για τα κείμενα – με τον γνωστότερο κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς που αφορά σε αρχαία μνημεία. Πρωτότυπα χειρόγραφα όπως αυτό των θρυλικών «Ημερολογίων μοτοσυκλέτας» από το μεγάλο νεανικό ταξίδι του Τσε στη Λατινική Αμερική, αλλά και το ημερολόγιό του από τα βουνά της Βολιβίας όπου εκτελέστηκε το 1967 αναγνωρίζονται πλέον και τυπικά ως μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και θα πρέπει να προστατεύονται ως τέτοια. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο σχετικός κατάλογος της ΟΥΝΕΣΚΟ περιλαμβάνει μόλις 300 αρχεία και συλλογές εγγράφων, ενώ τα γραπτά του Τσε περιλαμβάνονται στις 54 κηρύξεις που έγιναν φέτος από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Πριν μία βδομάδα, η σύζυγος και τα παιδιά του Τσε συμμετείχαν στη σχετική τελετή της κήρυξης που πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα.

Η επίσημη ονομασία του αρχείου είναι «Συλλογή Ντοκουμέντων «Η ζωή και το έργο του Τσε Γκεβάρα: Από τα χειρόγραφα πρωτότυπα της εφηβείας και της νιότης του, στο ημερολόγιο εκστρατείας στη Βολιβία» και περιλαμβάνει 1.007 ντοκουμέντα που «απλώνονται» σε 8.197 σελίδες και καλύπτουν όλη την περίοδο της ζωής του, από το 1928 που γεννήθηκε μέχρι και το 1967 που έδωσε τη ζωή του στην πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι κείμενα για την επαναστατική δουλειά, δοκίμια, άρθρα σε εφημερίδες, βιογραφικό υλικό και προσωπικές εργασίες, καθώς και η αλληλογραφία του με διάφορα πρόσωπα και με την οικογένειά του. Τα 431 αντικείμενα του αρχείου είναι χειρόγραφα του Τσε και τα 567 είναι ντοκουμέντα που αφορούν στον Τσε ή σχετίζονται με αυτόν. Το αρχείο περιλαμβάνει επίσης πολύτιμο εικονογραφικό υλικό από και για τον Τσε, ταινίες, γράμματα και μουσειακά αντικείμενα.

Επί το πλείστον, η Συλλογή βασίζεται στο Κέντρο Μελετών «Τσε Γκεβάρα» της Αβάνας, το οποίο διοικείται από την σύζυγο του Τσε, Αλέιδα Γκεβάρα Μαρτς. Οπως εξηγούσε σε συνέντευξή του στο «Ρ» το 2006 ο γιος του Τσε, Καμίλο Γκεβάρα, «το Κέντρο ιδρύθηκε το 1984, ως προσωπικό αρχείο του Τσε στο σπίτι που έζησε στην Αβάνα, στο Νουέβο Βεδάδο. Ετσι, ξεκίνησε μια, θα έλεγα, ανώνυμη δουλειά, η ταξινόμηση και η συστηματοποίηση από επιστήμονες ώστε κάποια στιγμή να μπορέσουμε να εκθέσουμε αυτό το έργο, έχοντας και τη στήριξη της κουβανικής πολιτείας. Μπορούμε να πούμε ότι το Κέντρο έχει δύο κεντρικές κατευθύνσεις. Μια ακαδημαϊκή, που σημαίνει τη μελέτη των έργων, της σκέψης, της δράσης και της ζωής του Τσε. Να εμβαθύνουμε στη μελέτη και να προχωρήσουμε στην έκδοση των ανέκδοτων έργων του. Θέλουμε να εκδοθεί αυθεντικά ο Τσε με δικά του κείμενα και μετά θα έρθουν οι αναφορές και οι αναλύσεις για το έργο του. Θέλουμε να εκδώσουμε όλο του το έργο. Μέσα σε αυτή τη δουλειά υπάρχει μια σημαντική πλευρά, αυτή της διάδοσης του έργου του. Μελετάς το έργο, εμβαθύνεις σε αυτό, το εκδίδεις, αλλά πρέπει και να το διαδώσεις. Ετσι, κάνουμε ντοκιμαντέρ, ψηφιακά προγράμματα στο Ιντερνετ και άλλες εκδόσεις για πιο νέους ανθρώπους, αδιαμόρφωτους, όπως περιοδικά που μπορούν να προσεγγίσουν πιο κατανοητά τον Τσε. Δεύτερη κατεύθυνση της δουλειάς μας είναι να γίνει το Κέντρο και κέντρο προβολής πολιτισμού, ώστε να αναδειχτούν οι ανθρώπινες αξίες. Εχουμε φτιάξει κοινότητες επικοινωνίας κυρίως με νέους αλλά και παιδιά. Θέλουμε όχι μόνο να επηρεάζει το Κέντρο αλλά και το κοινό μας με βάση τα ενδιαφέροντά του, ώστε να εμβαθύνουμε στις ανθρώπινες αξίες».

Οπως αναφέρει η ΟΥΝΕΣΚΟ στο σκεπτικό της ανακήρυξης, μεταξύ άλλων το Κέντρο φυλάσσει και τα 856 βιβλία που αποτελούσαν μέρος της προσωπικής βιβλιοθήκης του Τσε και τα οποία εξακολουθούν να προσφέρονται για μελέτη, ακριβώς όπως τα οργάνωσε θεματικά ο ίδιος ο Τσε. Στο σκεπτικό σημειώνεται ότι τα βιβλία αυτά είναι «εξαιρετικής αξίας ντοκουμέντα» διότι ένα μέρος τους περιέχει σημειώσεις, υπογραμμίσεις και σχόλια του Τσε, τα οποία αναδεικνύουν πλευρές της σκέψης του.

Σε ό,τι αφορά το ημερολόγιο από τα βουνά της Βολιβίας αξίζει να σημειωθεί για την ιστορία, ότι κατασχέθηκε από τον βολιβιανό στρατό το 1967 μετά την εκτέλεσή του και στη συνέχεια… κυκλοφόρησε στο εμπόριο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει να εξαφανιστεί σε κάποια ιδιωτική συλλογή όταν βγήκε στο «σφυρί» από τον οίκο δημοπρασιών «Σόθμπις» στο Λονδίνο. Το 1986 ανακτήθηκε από το βολιβιανό υπουργείο Εξωτερικών και σήμερα φυλάσσεται… στα αρχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Βολιβίας.

Ο φωτογράφος Τσε

Στο κηρυγμένο αρχείο περιλαμβάνονται και οι περίφημες φωτογραφίες του Τσε που είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και στην Ελλάδα το 2006. Η συλλογή παρέμεινε ανέκδοτη στο Κέντρο Μελετών «Τσε Γκεβάρα» μέχρι και τον Απρίλη του 2001, όταν παρουσιάστηκε στη Βαλένσια (Ισπανία) και τον Ιούλη της ίδιας χρονιάς στην Αβάνα, στο Μόρο Καμπάνια. Το 2002 παρουσιάστηκε στο Μεξικό, μετά στο Μοντεβίδεο και «πέρασε» στην Ευρώπη (Βαλένθια της Ισπανίας, Ρώμη, Δανία, Αυστρία και αλλού).

Στις φωτογραφίες του αποτυπώνει καθημερινά θέματα, αλλά και εξειδικευμένα, που αποκαλύπτουν και άλλα ενδιαφέροντα του Τσε, όπως την αρχαιολογία και κυρίως την ευρεία γνώση του πάνω στις προκολομβιανές κουλτούρες. Η φωτογραφία θα τον βοηθήσει «να γνωρίσει σε βάθος τον Λατινοαμερικανό, τον Ινδιάνο, τον εργάτη, τον αγρότη, όλους αυτούς που αντιπροσωπεύονται σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους μέσα στις φωτογραφίες του». «Η επαναστατημένη Κούβα, η πραγματικότητά της, η κινητικότητα και οι κυρίαρχες αλλαγές από το 1959, καθρεφτίζονται πιστά στο φωτογραφικό του λόγο, σε διάφορες στιγμές και τοποθεσίες: Η εικόνα ενός παιδιού στο βουνό, η γέννηση ενός νέου ανθρώπινου τύπου, νεαροί στρατιώτες που οικοδομούν ένα σχολείο, σύμβολο των νέων καιρών, όταν, για πρώτη φορά στη δική μας ήπειρο, ένας στρατός κατασκευάζει με τα δικά του χέρια έργα για το λαό, ως υποθήκη για το μέλλον», σημείωναν οι εκπρόσωποι του Κέντρου Μελετών κατά την παρουσίαση της έκθεσης στην Ελλάδα.

Ομως, ο Τσε δεν απαθανατίζει μόνο την Κούβα της Επανάστασης, αλλά και στιγμές από τα ταξίδια του σε Κάιρο, Δαμασκό, Ταϊλάνδη, Βιρμανία, Ινδίες, Πακιστάν, Κεϋλάνη, Χονγκ Κονγκ, Ιαπωνία, Μαρόκο, Τολέδο. Αρχαιολογικοί χώροι, εργοστάσια, πόλεις, πορτρέτα, τίποτα δεν τον αφήνει ασυγκίνητο.

Τσε Γκεβάρα: Η φλόγα της επανάστασης θα καίει για πάντα

Με αφορμή τα 85 χρόνια από τη γέννηση του Επαναστάτη.

Ήταν 14 Ιούνη 1928 στην κωμόπολη Ροσάριο της Αργεντινής. Ένα ταξί κινούμενο με ιλλιγγιώδη ταχύτητα μεταφέρει τον Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς και την ετοιμόγεννη σύζυγο του, Σέλια ντε λα Σέρνα σε σπίτι συγγενών τους. Εκεί θα δει για πρώτη φορά το φως της ημέρας ο μικρός Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα. Οι βασικοί σταθμοί της σύντομης, αλλά έντονης, ζωής του είναι λίγο έως πολύ γνωστοί – θα ήταν τετριμμένο και βαρετό να παραθέσουμε ξερά βιογραφικά στοιχεία για να τιμήσουμε τον σπουδαίο επαναστάτη. Αυτό που αξίζει να θυμηθούμε είναι οι αξίες με τις οποίες πορεύτηκε ο Γκεβάρα, για τις οποίες έδωσε και την ίδια του τη ζωή. Διότι είναι ακριβώς αυτές οι αξίες που σήμερα, ογδοντα πέντε χρόνια μετά τη γέννηση του, είναι εξαιρετικά επίκαιρες. Είναι αυτές οι αξίες, του επαναστατικού μαρξισμού-λενινισμού, που διατηρούν άσβηστη τη φλόγα της εικόνας του Τσε Γκεβάρα και όχι η ανάδειξη της μορφής του σε fashion icon του καπιταλιστικού μάρκετινγκ.

Ο Τσε ήταν και είναι η προσωποποίηση του συνεπούς κομμουνιστή επαναστάτη, του ανθρώπου που αντιλήφθηκε τον Σοσιαλισμό όχι ως ακαδημαϊκό εγχειρίδιο πολιτικής και οικονομίας αλλά ως βίωμα – «για μας δεν υπάρχει κανένας άλλος ορισμός του Σοσιαλισμού πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» όπως σημείωνε ο ίδιος. Αυτή του την πεποίθηση ο Τσε την έκανε στάση ζωής. Και γι’ αυτό σήμερα, 85 χρόνια μετά, τον θυμόμαστε:

Ως παιδί μιας μεσοαστικής αργεντίνικης οικογένειας που πλησίασε τις ιδέες του μαρξισμού μέσα από τις εικόνες και τα βιώματα που είδε και έζησε στη λατινική ήπειρο. Εικόνες και βιώματα της δυστυχίας που το ανώτατο στάδιο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ο Ιμπεριαλισμός, προκαλεί στους λαούς, στην εργατική τάξη. «Εκεί, στις τελευταίες ώρες για τους ανθρώπους των οποίων ο ορίζοντας δεν εκτείνεται πέρα από το αύριο, εκεί επικεντρώνεται η τραγωδία της ζωής του προλεταριάτου όλου του κόσμου […] Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η τάξη πραγμάτων που βασίζεται σε μια παράλογη διαίρεση, στις κοινωνικές τάξεις;» θα γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο το 1952.

Ως γιατρό που προσέφερε τις υπηρεσίες του σε όλους όσους είχαν ανάγκη. Από τους λεπρούς ασθενείς του νοσοκομείου Σαν Πάμπλο μέχρι τους συντρόφους του στο αντάρτικο αλλά και στους τραυματισμένους στρατιώτες της αντίπαλης πλευράς. Σε ομιλία του προς φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, τον Αύγουστο του 1960, έλεγε: «Έτσι όπως ταξίδευα, πρώτα ως φοιτητής και ύστερα ως γιατρός, άρχισα να έρχομαι σε στενή επαφή με τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την αδυναμία να θεραπευτεί ένα παιδί από έλλειψη μέσων, με το μούδιασμα που προκαλούν η πείνα και οι τιμωρίες, ώσπου φτάνουμε σ’ ένα σημείο που φαντάζει ασήμαντο γεγονός να χάνει ένας γονιός το παιδί του, όπως συχνά συμβαίνει στις σκληρά δοκιμαζόμενες κοινωνικές τάξεις στην πατρίδα μας, τη Λατινική Αμερική. Κι άρχισα να βλέπω ότι υπήρχε κάτι που μου φαινόταν τότε σχεδόν εξίσου σημαντικό με την καριέρα μου ή με τη συμβολή μου στην ιατρική επιστήμη, και αυτό ήταν να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους».

Ως άξιο Κομαντάντε της Κουβανικής Επανάστασης που μια νύχτα του Νοέμβρη του 1956, αφήνοντας πίσω του οριστικά κάθε πιθανότητα για μια ειρηνική και ήσυχη ζωή, επιβιβάστηκε μαζί με άλλους 82 αντάρτες στο πλοιάριο Γκράνμα και το Γενάρη του 1959 έμπαινε θριαμβευτής στην Αβάνα. Μια ακανθώδης πορεία, με αφάνταστες δυσκολίες, εμπόδια που έδειχναν απροσπέλαστα, ενάντια σε μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή. Σε αυτήν την πορεία ο Τσε ανδρώθηκε πολιτικά και στρατιωτικά. Σε αυτόν το δρόμο η Επανάσταση έγινε κτήμα του λαού και ο Τσε, όπως και οι λοιποί σύντροφοι του στη μάχη, έμαθαν «την άξια της οργάνωσης» διδάσκοντας «την άξια της επανάστασης κι απ’ αυτό τον συνδυασμό γεννήθηκε η οργανωμένη ανταρσία σ’ όλη τη γη της Κούβας».
Ως αλτρουϊστή ιδεολόγο που έβλεπε το αντάρτικο όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ο ένοπλος αγώνας ήταν, για το Γκεβάρα, η μόνη λύση όταν είχε πλέον εξαντληθεί κάθε πολιτικό μέσο για την σοσιαλιστική επανάσταση και την εργατική-λαϊκή εξουσία. Η πηγή της ιδεολογικοπολιτικής σκέψης του Τσε υπήρξε ο μαρξισμός-λενινισμός, όχι ως ξερή θεωρία, αλλά ως στάση ζωής, ως “όχημα” για την αλλαγή του κόσμου, για τη νικηφόρα πορεία του προλεταριάτου προς την κατάκτηση της εξουσίας, τον εξανθρωπισμό των συνειδήσεων και το «νέο άνθρωπο» της σοσιαλιστικής-κομμουνιστής κοινωνίας.
Ως συνεπή επαναστάτη του προλεταριακού διεθνισμού. Τον νεαρό αργεντίνο που πολέμησε για το λαό της Κούβας, αυτόν που παραμέρισε τον υπουργικό θώκο και την πολιτική σταδιοδρομία για να οργανώσει αντάρτικο αγώνα στην καρδιά της Αφρικής και αργότερα στη Βολιβία. «Νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν» έλεγε το Δεκέμβρη του 1964 από το βήμα της Γεν.Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Ως άνθρωπο με ισχυρό αίσθημα δικαίου που έτρεμε απο αγάνακτηση απέναντι σε κάθε αδικία που συντελούνταν στον κόσμο. Τον Στρατηγό του αντάρτικου στρατού που, αρνούμενος να απολαύσει λίγο παραπάνω φαϊ το μοιράζονταν με τους συντρόφους του – τον Στρατηγό που πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις το δικτατορικό καθεστώς αλλά που έδινε εντολή να μην πειραχθεί ούτε τρίχα από τους αιχμάλωτους φαντάρους του κουβανικού στρατού τους οποίους θεωρούσε παιδιά του λαού.

Όσοι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον, για την εξάλειψη της αδικίας και της εκμετάλλευσης, έχουν πολλούς λόγους να θυμούνται τον Τσε και να εμπνέονται απ’ αυτόν. Όχι ως ήρωα μιάς αφημερημένης επαναστατικότητας του παρελθόντος, ούτε ως ποπ ίνδαλμα για αφίσες. Αλλά ως πρότυπο καθημερινής πάλης ενάντια στην αδικία του καπιταλισμού, ως πρότυπο κομμουνιστικής ηθικής, ταξικής αλληλεγγύης και συνείδησης. Ογδοντα-πέντε χρόνια μετά τη γέννηση του και σχεδόν 46 χρόνια απ’ τη δολοφονία του, το μήνυμα του Τσε παραμένει επίκαιρο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι το άσβεστο μήνυμα που καλεί σε ταξικούς αγώνες, για τον σοσιαλισμό και την πραγμάτωση της λαϊκής εξουσίας. Είναι το αναλοίωτο μήνυμα για το ξερίζωμα της παντοκρατορίας των μονοπωλίων (των «καπιταλιστικών χταποδιών» όπως ο ίδιος ο Τσε τα χαρακτήριζε) και την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα δεν αποτελεί αντικείμενο για ιστορική αναπόληση και “πολιτικά μνημόσυνα”. Είναι παράδειγμα που φωτίζει – και θα φωτίζει – τους λαϊκούς αγώνες, μέχρι τη νίκη, για πάντα.

Ν.Μόττας.

Ελληνικό Αρχείο Τσε Γκεβάρα, 14 Ιούνη 2013.

Ο Τσε στο ιστορικό του περιβάλλον

Αποσπάσματα από τον πρόλογο της μπροσούρας «ΕRNESTO GUEVARA ,Ο Ανταρτοπόλεμος”, Eκδόσεις ΑΠΟΨΗ / 2005.

Του Στέργιου Κατσαρού.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ότι η αστυνομία «στρατιωτικοποιείται» και ο στρατός μετασχηματίζεται προοδευτικά σε αστυνομική δύναμη. Ο οπλισμός, και γενικότερα ο τεχνικός εξοπλισμός, έχουν τελειοποιηθεί σε απίστευτο βαθμό. Επίσης, η οργάνωση του στρατού έχει αλλάξει σημαντικά. Σήμερα οι στρατοί δεν στηρίζονται σε μεγάλες δυσκίνητες μονάδες με μεγάλη αυτονομία δράσης.

Τα επιχειρήματα αυτά και άλλα πολλά επιστρατεύονται ενάντια σε κάθε σκέψη ένοπλης αντίστασης ενάντια στην θεσμοθετημένη βία. Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο . Ήδη το 1895 ο Ένγκελς ο Ένγκελς και όχι κάποιος τυχαίος ρεφορμιστής – στον πρόλογο του για το έργο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στην Γαλλία» καταδικάζει τα οδοφράγματα ως μέθοδο πάλης. Στο συγκεκριμένο έργο δεν καταδικάζεται η τακτική του οδοφράγματος ως μία από τις τακτικές της ένοπλης πάλης, αλά κάθε μορφή ένοπλης αντίστασης – αυτό προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Το κομμουνιστικό κίνημα συγκρίνεται με το χριστιανικό που νίκησε μια πανίσχυρη και πάνοπλη αυτοκρατορία, τη Ρωμαϊκή , με μια τακτική της μη βίας που λίγο-πολύ θυμίζει Γκάντι ή Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Δεν πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια και η εμπειρία της Μόσχας διέψευσε τον Ένγκελς. Εκεί το 1905 τρείς εκατοντάδες «ντροζίνικι» γελοιοποίησαν ένα ολόκληρο σύνταγμα στρατού.

Δεν είναι, όμως, ανάγκη να ανατρέξουμε στην Ιστορία ή σε κάποιους «κλασσικούς». Η πρόσφατη εμπειρία είναι αρκετή. Τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου του 2001 στην Νέα Υόρκη έχουν αποδείξει για μια ακόμα φορά ότι καμιά δύναμη δεν είναι άτρωτη. Το γεγονός ότι αυτή η ενέργεια είχε ως στόχο άμαχο πληθυσμό και όχι κάποια στρατιωτική ή αστυνομική εγκατάσταση, δεν αλλάζει το συμπέρασμα ότι οι σύγχρονοι στρατιωτικοί μηχανισμοί είναι το ίδιο τρωτοί όπως στην εποχή του Τσε ή στην εποχή της κομμούνας. Οι τυφλές ενέργειες που σήμερα έχουν μη στρατιωτικούς στόχους Και βρίσκονται στην επικαιρότητα, είναι αποτέλεσμα απελπισίας, απόγνωσης και αδυναμίας. Δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το ιπποτικό αισιόδοξο πνεύμα του Τσε. Αυτός συμβούλευε να απαγορεύονται τα σαμποτάζ που θα είχαν ως αποτέλεσμα ακόμη και την ανεργία, πόσο μάλλον τον θάνατο άμαχου πληθυσμού. Ακόμα και στους αιχμαλώτους του εχθρικού στρατού θα έδειχνε ανθρωπιά. Εξαίρεση αποτέλεσαν μόνο στελέχη που είχαν βάψει τα χέρια τους με τι αίμα απλών ανθρώπων. Η τακτική του «no prisoners” δεν είναι τακτική των επαναστατών, αλλά, όπως φαίνεται και από την γλώσσα, τακτική των ιμπεριαλιστών. Είναι τακτική που εφάρμοσαν οι αποικιοκράτες ως απάντηση στις εξεγέρσεις των αποικιοκρατούμενων λαών.

Γενικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η αποτελεσματικότητα στην σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής δεν είναι ζήτημα τεχνικό, είναι κυρίως ηθικό. Η ανθρώπινη καρδιά και το μυαλό ήταν και θα είναι τα πιο αποτελεσματικά όπλα. Μπορεί οι επαγγελματικοί στρατοί να διαθέτουν τέτοια όπλα και μέσα παρακολούθησης και να τα τελειοποιούν διαρκώς. Όσο πιο πού εξελίσσονται, τόσο πιο ευάλωτοι γίνονται. Το πεδίο μάχης έχει μετατοπιστεί σήμερα μέσα στις πόλεις και αυτές γίνονται πραγματικά «ανοχύρωτες πόλεις».

Τα όπλα, η τεχνική και η επιστήμη (που και αυτή είναι όπλο) έχουν δύο λαβές, μπορεί να τα κρατήσει και ο «αστυνόμος» και ο «κλέφτης». Το να δίνει κανείς προτεραιότητα στην ηθική και το συναίσθημα, τον φέρνει σε αντίθεση με τους ακαδημαϊκούς κύκλους , όσο και με τους οπαδούς του επιστημονικού σοσιαλισμού, του λεγόμενου «διαλεκτικού υλισμού». Η απάντηση που μπορεί κανείς να δώσει είναι ότι οι κλασικοί τους στις καλύτερες στιγμές τους δεν ήταν καθόλου «επιστήμονες» ή «υλιστές», ήταν «ουτοπιστές» και πραγματικά ιδεαλιστές. Δεν είναι ανάγκη να ανατρέξει κανείς στα γραπτά τους, αλά στην ίδια την πρακτική τους, όταν προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν αυτό που για τους ρεαλιστές ήταν απραγματοποίητο. Εννοώ τη συμμετοχή του Μαρξ στην επανάσταση του 1848-50 καθώς και την στάση του Λένιν απέναντι στην κυβέρνηση Κερένσκι το 1917. Δεν θέλω να μηδενίσω την προσφορά του Μαρξισμού στο επαναστατικό κίνημα. Μπορώ όμως να απαντήσω στους σημερινούς οπαδούς του, που έχουν κληρονομήσει μόνο τη ρεφορμιστική πλευρά αυτού του ρεύματος, με την τελευταία θέση του Μαρξ για τον Φοιερμπάχ: “Οι φιλόσοφοι ερμηνεύουν τον κόσμο, εμείς τον αλλάζουμε». Ο δε Λένιν το 1917 απαντάει στους «ρεαλιστές» που επέμεναν ότι η επανάσταση είχε ολοκληρωθεί με την κυβέρνηση Κερένσκι (θέση που θεμελιωνόταν στη θεωρία): «Η θεωρία είναι γκρίζα, το δέντρο της ζωής είναι πράσινο».

Σήμερα ο λεγόμενος επιστημονισμός των ακαδημαϊκών και των πολιτικών είναι μια θεωρητική και ηθική στάση, που δικαιολογεί την υποταγή στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Είναι μια δουλική συνείδηση που αποδέχεται τα τετελεσμένα γεγονότα.

Το Γκουαντάναμο (κουβανικό έδαφος) είναι το σύμβολο της απόλυτης επικράτησης μιας «υπερδυνάμεως» που φαντάζει ανίκητη. Είναι όμως και δεκάδες χιλιάδες σταυροί στην Αππία Οδό, που δεν έσωσαν την κραταιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από την κατάρρευση ούτε και το Γκουαντάναμο θα σώσει την σημερινή «αυτοκρατορία».

Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, είναι άλλο. Ως γνωστόν, τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, μετά την κατάρρευση της Ρώμης , δεν τον διαδέχτηκε ένας καινούργιος ανώτερος αλλά ο Μεσαίωνας. Σήμερα αντιμετωπίζεται το ίδιο δίλημμα: Στον πολιτισμό του χρηματιστηρίου θα αντιπαρατάξουμε τον πολιτισμό του τσαντόρ ; Το δίλημμα δεν είναι αναγκαστικό υπάρχει λύση. Αυτή περνάει μέσα από τις αξίες για τις οποίες πάλεψαν άνθρωποι γεμάτοι πάθος για ανθρωπιά, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκει ο Ερνέστο Γκεβάρα, ο δικός μας Τσε.

[…]

… Στις 21 Οκτώβρη του 1959 ο στρατιωτικός διοικητής στην επαρχία Καμαγουέι προσπάθησε να κάνει πραξικόπημα που κατεστάλη από το Καμίλο Σιενφουέγος, ο οποίος δολοφονείται επτά ημέρες αργότερα. Τα σαμποτάζ και οι μεμονωμένες ενέργειες συνεχίζονται. Στις 17 Απρίλη του 1961 κορυφωνονται με την επέμβαση 1500 μισθοφορων στον Κόλπο των Χοίρων. Η δύναμη αυτή ήταν σημαντική και απέβλεπε στο να ενωθεί με άλλες στο εσωτερικό του νησιού. Η απειλή ενάντια στο επαναστατικό καθεστώς ήταν μεγάλη. Ο στόχος ήταν να καταλάβουν ένα μέρος του νησιού, να στήσουν μια δήθεν κυβέρνηση και να καλέσουν τις ΗΠΑ να επέμβουν ανοιχτά.

Για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή η ηγεσία της Κούβας δεν στηρίχθηκε μόνο στον επαναστατικό στρατό αλλά σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Το ένοπλο έθνος ρίχθηκε στη μάχη με την πολεμική κραυγή «patria o muerte» [1]. Ισως η παραπάνω φράση να χτυπάει άσχημα στα αυτιά κάποιων που αναλώνουν τις διεθνιστικές τους ευαισθησίες σε ατέρμονες συζητήσεις μέσα σε κλειστούς κύκλους ή το πολύ-πολύ σε πορείες διαμαρτυρίας στην αμερικάνικη πρεσβεία. Πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του ότι οι λέξεις και οι φράσεις χωρίς το συγκεκριμένο περιεχόμενο δεν λένε απολύτως τίποτα. Σε μια ταξική κοινωνία πατριωτισμός σημαίνει υπεράσπιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης που τα ταυτίζει με τα συμφέροντα του έθνους ή της πατρίδας. Στην προκριμένη περίπτωση υπεράσπιση της πατρίδας σημαίνει υπεράσπιση αυτών που ο κουβανικός λαός κέρδισε με αιματηρούς αγώνες και τα οποία τώρα κινδύνευαν να χαθούν. Πίσω από τις κραυγές των μισθοφόρων για ελευθερία και δημοκρατία κρύβονταν οι λατιφουντίστας που είχαν χάσει την ιδιοκτησία τους, κρύβονταν οι επιχειρηματίες που τους είχαν αφαιρέσει το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται, κρύβονταν οι Αμερικάνοι ανθύπατοι που είχαν χάσει το προνόμιο να καθορίζουν τις τύχες του κουβανικού λαού. Με λίγα λόγια, κρύβονταν όλοι οι βρικόλακες του παλιού καθεστώτος. Μέσα σε 72 ώρες συνέτριψαν τον μισθοφορικό στρατό. Μετά την νίκη αυτή το καθεστώς της Κούβας σταθεροποιήθηκε σε τυχόν άμεση επέμβαση από την μεριά των ΗΠΑ, Ο Κάστρο τους υποσχέθηκε docientos mil grincos muertos (200.000 νεκρούς Αμερικάνους).

[…]

Έχουν περάσει 36 χρόνια από τότε που ο Τσε βρήκε μαρτυρικό θάνατο μέσα σε ένα σχολείο της Higuera και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Προς ποια κατεύθυνση, όμως. Η οικονομία της ελεύθερης αγοράς που κυριάρχησε έχει βυθίσει τις χώρες της Λατινικής Αμερικής σε πρωτοφανή κρίση. Στην Αργεντινή τις συνέπειες δεν τις πλήρωσαν μόνο οι εξαθλιωμένοι που στοιβάζονται στις φαβέλες των μεγαλουπόλεων, αλλά και οι εργάτες και τα μεσοαστικά στρώματα. Στην Βραζιλία ο «πρώην» μεταλλεργάτης Λούλα αγωνίζεται να εξασφαλίσει ένα δεύτερο γεύμα την ημέρα για τα εκατομμύρια των πεινασμένων Βραζιλιάνων. Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στις υπόλοιπες χώρες.

Η πολιτική κατάσταση επίσης δεν έχει αλλάξει και πολύ. Στην Βενεζουέλα ο αντιαμερικάνος caudillo Τσάβες μαζί με τον Λούλα υπέγραψαν τελικά το κοινό ανακοινωθέν των αμερικανικών κρατών που τους υπαγόρευσε ο Μπους πρόσφατα στο Μεξικό. Απουσίαζε μόνο ο Κάστρο. Η Κόυβα, παρά τις τεράστιες δυσκολίες,παρά τις μεγάλες υποχωρήσεις, εξακολουθεί να είναι ακόμα el unico territorio libre del America [2]. Για πόσο θα αντέχει ακόμη, κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Ίσως αυτή δοθεί από μια νέα νίκη σε κάποια λατινοαμερικάνικη χώρα. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές στις κύριες χώρες αυτής της υποηπείρου επικρατούν μεταρρυθμιστικές κυβερνήσεις, ενώ το αντάρτικο βρίσκεται σε έξαρση στην Κολομβία. Το μεγάλο μαζικό κίνημα επηρεάζεται από το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Η βασική πολιτική του είναι ότι με μια τακτική της μη βίας «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Όπως και να εννοεί κανείς αυτό τον «άλλο κόσμο», είναι πράγματι εφικτός με τη μη βία ; Αν κρίνουμε από την μέχρι τώρα εμπειρία, θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, με έναν όρο όμως: να αφοπλιστούν οι αστυνομίες και οι στρατοί και να εξοπλιστούν οι εργάτες, οι αγρότες και οι άνεργοι. Όσο δεν εκπληρώνεται ο όρος αυτός, θα επιμείνουμε μαζί με τον Τσε ότι «la lucha armada es el unico camino para laVictoria” [3]

Θα συμφωνούσε επίσης κανείς ότι η τακτική μερικών νεαρών (και όχι μόνο), που συγκροτούν μειοψηφικές ένοπλες ομάδες, ή άλλων που επιχειρούν να μετατρέψουν μια απλή διαδήλωση σε εξέγερση, είναι τρέλα ακόμη και προβοκάτσια («πρόκληση» στα ελληνικά). Ο, τι δεν συμφωνεί, όμως, με την κατεστημένη λογική της δουλικής συνείδησης, είναι τρέλα. Είναι επίσης πρόκληση απέναντι στα εκμεταλλευτικά καθεστώτα και τους λεγεωνάριούς τους. Βέβαια εκείνο που καθορίζει τις επαναστατικές περιόδους είναι η χρονική σύμπτωση των μειοψηφούντων «προβοκατόρων» με την μεγάλη πλειοψηφία. Τότε είναι εύκολο να επιλέξει κανείς. Το δύσκολο είναι στα μεσοδιαστήματα, αλλά και τότε είναι προτιμότερος «ένας Μπλανκί από έναν ζαχαρένιο σοσιαλιστή σαν τον Λουί Μπλάν». Η, για να έρθουμε πιο κοντά χρονικά, η σύγκριση μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Αλιέντε και στον Τσε…

[1] Πατρίδα ή Θάνατος.

[2] To μοναδικό ελεύθερο έδαφος της Αμερικής.

[3] Η ένοπλη πάλη είναι ο μοναδικός δρόμος για την νίκη.

Πρώτη Δημοσίευση / Πηγή: ΒΟΡΕΙΑ της Αθήνας.

Αργεντινή και Κούβα τιμούν την επέτειο της γέννησης του Τσε Γκεβάρα

Διάφορες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα αυτή την εβδομάδα στην Αργεντινή και την Κούβα, με την ευκαιρία της 85ης επετείου γέννησης του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα (14 Ιουνίου 1928), του αργεντινοκουβανού πολιτικού, συγγραφέα, δημοσιογράφου, γιατρού και εκ των ιδεολόγων και στρατιωτικών ηγετών της Κουβανικής Επανάστασης.

Στη γενέτειρα του Τσε, την πόλη Ροσάριο της επαρχίας Σάντα Φε της Αργεντινής, το Κέντρο Λατινοαμερικανικών Σπουδών «Ερνέστο Τσε Γκεβάρα» (CELCHE) έχει προγραμματίσει, από την Τρίτη (11/6) μέχρι το Σάββατο (15/6), εορτασμούς που περιλαμβάνουν διαλέξεις, εργαστήρια, παρουσιάσεις, ντοκυμανταίρ, καλλιτεχνικές παραστάσεις και μουσικές συναυλίες.

Οι εκδηλώσεις άρχισαν με τη συζήτηση «Βιωσιμότητα και Περιβαλλοντική Ανάπτυξη», με συντονιστή τον Γραμματέα Περιβάλλοντος και Βιώσιμης Περιφερειακής Ανάπτυξης, Σέσαρ Μακλέρ. Πραγματοποιήθηκε ακόμα μουσικό εργαστήριο από μαθητές της ορχήστρας Λουδουένια και προβλήθηκε το ντοκυμανταίρ «Το ίχνος του γιατρού Ερνέστο Γκεβάρα», σκηνοθετημένο από τον αργεντινό Χόρχε Ντέντι.

Κατά τη διάρκεια του πενθήμερου εορτασμού θα πραγματοποιηθούν συζητήσεις πάνω σε θεματολογία τοπικού ενδιαφέροντος όπως χειραφετημένη εκπαίδευση, βιωσιμότητα και περιβαλλοντική ανάπτυξη και η επικαιρότητα των χωρών της Λατινικής Αμερικής. ΤηνΠαρασκευή, ο πρώην υπουργός πολιτισμού της Κούβας και νυν προεδρικός σύμβουλος, Άμπελ Πριέτο, θα προσεγγίσει το θέμα «Ο Τσε και η επανάσταση στον 21ο αιώνα». Προηγουμένως η κυβέρνηση του Ροσάριο θα καταθέσει στεφάνι στη μνήμη του ηρωικού επαναστάτη στην πλατεία που φέρει το όνομά του.

Η εβδομάδα προς τιμήν του Τσε θα κλείσει τη νύχτα του Σαββάτου, με μεγάλη ανοιχτή συναυλία με τίτλο «Φεστιβάλ Μουσικής 85 Τσε Ροσάριο» στο Εθνικό Πάρκο της Σημαίας, με τη συμμετοχή του δημοφιλούς ροκ συγκροτήματος Cielo Razzo και της κουβανής τραγουδίστριας Yusa.

Στην Κούβα ο λαός θα αποδόσει φόρο τιμής στο μαυσωλείο που έχει εγερθεί στην πόλη Σάντα Κλάρα για να φυλάξει τα λείψανα του Τσε. Στην πόλη αυτή της Κεντρικής Κούβας, σημαντικό οικονομικό και συγκοινωνιακό κόμβο του νησιού, εισήλθαν τα επαναστατικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του κομαντάντε Τσε στα τέλη Δεκεμβρίου 1958. Ήταν η τελευταία μεγάλη μάχη πριν τη θριαμβευτική είσοδο στην Αβάνα, την πρωτοχρονιά του 1959.

Στις 28 Ιουνίου συμπληρώνονται επίσης 16 χρόνια από την επιστροφή των λειψάνων του Τσε και των συντρόφων του που έπεσαν στον αντάρτικο της Βολιβίας.

Πηγή: Prensa Rebelde.

«Θάνατος και Αναγέννηση»: Μουσική Συμφωνία για τα 85 χρόνια απ’ τη γέννηση του Τσε

Μετά την πρεμιέρα της στη Γαλλία, η μουσική συμφωνία του αργεντίνου συνθέτη Χούλιο Σεζάρ Πάρδο που φέρει το όνομα «Θάνατος και Αναγέννηση» θα παρουσιαστεί την ερχόμενη Παρασκευή στην Σάντα Κλάρα.

Μιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Prensa Latina, o Πάρδο εξέφρασε την σημασία να παρουσιαστεί το μουσικό έργο στην Κούβα, την χώρα που ο Τσε αγάπησε τόσο και πολέμησε για την ανεξαρτησία της.

Το έργο του αργεντίνου συνθέτη αναμένεται να παρουσιαστεί στις 14 Ιούνη, ημερομηνία γέννησης του Γκεβάρα, από σπουδαστές μουσικής κατά τη διάρκεια των εορτασμών για την 85η επέτειο της γέννησης του Επαναστάτη. Η συναυλία θα επαναληφθεί τις επόμενες ημέρες και στην Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης στην πρωτεύουσα Αβάνα.

«Ο Τσε ανήκει στην ανθρωπότητα» σημείωσε ο Πάρδο, «και επιχειρώντας να προσεγγίσω τη μνήμη του με ταπεινότητα μέσω της μουσικής ήταν ένα είδος εξαιρετικά δυνατής προσωπικής σχέσης». Η συμφωνία «Θάνατος και Αναγέννηση» πρωτοπαίχτηκε, παρουσία 3000 θεατών και της κόρης του Τσε, Αλεϊδα Γκεβάρα, στις 19 Απρίλη 2012 στο θέατρο «Ιούλιος Βερν» της γαλλικής πόλης Αμιένς.

Ο Πάρδο θα ταξιδέψει στην Αβάνα για την πρεμιέρα της μουσική συμφωνίας συνοδευόμενος από τον πρόεδρο της οργάνωσης αλληλεγγύης «Yes France» Σαρλί Μπουχανά και τον πρόεδρο της επιτροπής κουβανογαλλικής φιλίας της γαλλικής εθνοσυνέλευσης Αντρέ Σασέγν.

Ο συνθέτης Χούλιο Σεζάρ Πάρδο γεννήθηκε το 1940 στην Ουρουγουάη από αργεντίνους γονείς. Σπούδασε μουσική και από την ηλικία των 25 ετών μελετά και συνθέτει συμφωνική μουσική.

Μνημεία, αγάλματα και μουσεία για τον Τσε Γκεβάρα ανά τον κόσμο

Παρακάτω παρουσιάζονται τα μνημεία (αγάλματα, μουσειακές εκθέσεις, γλυπτά κλπ), αφιερωμένα στον Κομαντάντε Γκεβάρα, που υπάρχουν σε διάφορες πόλεις του κόσμου:

1. ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ (MAUSOLEO CHE GUEVARA), Σάντα Κλάρα, Κούβα.

2. ΜΝΗΜΕΙΟ ΣΤΟ ΛΑ ΙΓΚΕΡΑ, Λα Ιγκέρα, Βολιβία. Είναι η κωμόπολη όπου τον Οκτώβρη του 1967 δολοφονήθηκε ο Τσε.

3. ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ (Plaza de la Cooperación), Ροσάριο, Αργεντινή. Το Ροσάριο είναι η γενέθλια πόλη του Τσε.

4. Κέρινα ομοιώματα του Τσε και του Καμίλο Σιενφουέγος στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (Museo de la Revolución), Αβάνα, Κούβα.

5. Η διάσημη γιγαντιαία εικαστική απεικόνιση του προσώπου του Τσε στην πρόσοψη του υπουργείου Εσωτερικών στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (Plaza de la Revolución), Αβάνα, Κούβα.