Ραμόν Μπενίτεζ (Ramón Benítez)

Ραμόν Μπενίτεζ ήταν το όνομα με το οποίο ο Τσε ταξίδεψε το 1966 στη Βολιβία προκειμένου να οργανώσει το εκεί αντάρτικο κίνημα. Πριν ακόμη εγκαταλείψει την Κούβα γιά τη Βολιβία – και με ελάχιστους ανθρώπους να γνωρίζουν τι επρόκειτο να συμβεί – ο Τσε μπήκε στη διαδικασία αλλαγής του παρουσιαστικού του. Έτσι, ο «Ραμόν Μπενίτεζ» ήταν ένας μεγαλύτερος ηλικιακά άνδρας (γύρω στα 55-60), με λίγα μαλλιά και χοντρά γυαλιά μυωπίας. Το παρουσιαστικό συνόδευαν και τα ανάλογα έγγραφα (διαβατήριο, σχετικές επαγγελματικές ταυτότητες) με τα οποία θα μπορούσε να περάσει ανενόχλητος τον έλεγχο του αεροδρομίου της Λα Παζ και όπου αλλού χρειαζόταν.

: Το διαβατήριο του «κ.Ramón Benítez».

Πριν αναχωρήσει για τη Βολιβία ο Τσε, μεταμφιεσμένος ήδη σε Ραμόν, επισκέφτηκε γιά τελευταία φορά την οικογένεια του. Η σύζυγος του, Αλεϊδα Μαρτς, περιγράφει εκείνη την συγκινητική συνάντηση:

«Λίγες μέρες πριν από την αναχώρησή, τον μετέφεραν σε ένα ασφαλές σπίτι που βρισκόταν στην Αβάνα, μεταμορφωμένο ήδη σε γερο-Ραμόν, κι’ εκεί ζήτησε να δει τα παιδιά. Η συνάντηση έπρεπε να γίνει με αυτόν τον τρόπο, επειδή φοβόταν ότι τα μεγαλύτερα παιδιά μας, αν τον αναγνώριζαν, κάπου θα το έλεγαν, κι αυτό ίσως προκαλούσε πολύ σοβαρά προβλήματα.

Όταν έφτασαν τα παιδιά, τους τον σύστησα ως έναν στενό φίλο του μπαμπά τους απ’ την Ουρουγουάη, που ήθελε να τα γνωρίσει. Φυσικά δε φαντάστηκαν ότι εκείνος ο άντρας,

που έδειχνε εξηντάρης, μπορούσε να είναι ο πατέρας τους. Ήταν μια στιγμή πολύ δύσκολη γιά τον Τσε αλλά και για μένα. Για εκείνον βέβαια ήταν εξαιρετικά επώδυνο το να βρίσκεται τόσο κοντά τους και να μην μπορεί να τους το πει, ούτε να τους φερθεί όπως ήθελε. Ήταν μία απ’ τις πιο σκληρές δοκιμασίες που χρειάστηκε να περάσει ποτέ του. […]

Η Αλεϊδίτα, τρέχοντας ξετρελαμένη πέρα-δώθε, χτύπησε κάπου το κεφάλι της, και ήταν ο Τσε εκείνος που τη φρόντισε. Το έκανε με τόση λεπτότητα και ευαισθησία, που ύστερα από λίγο η μικρή ήρθε να μου πει ένα μυστικό, που το άκουσε κι εκείνος: «Μαμά, αυτός ο κύριος είναι

ερωτευμένος μαζί μου». Δεν είπαμε τίποτα, χλομιάσαμε μόνο σ’ όλον εκείνο το φόρτο συναισθημάτων.

Αλεϊδα Μαρτς, Αναπόληση: Η ζωή μου με τον Τσε, Εκδ. Ψυχογιός, 2007.